මහවිලච්චියට මහ රෑ මුලින්ම කොටි ගහපුදා….

දෙමළ ත්‍රස්තවාදීන්ගේ අඩවියට මායිම් වූ ගම්වලට ත්‍රස්තවාදීන් ඒ දවස්වල පහරදෙන්නට පටන් අරන් තිබුණත්, කෙළින්ම එකම දෙමළ ගමකටවත් මායිම් නොවුන නිසා (මහවිලච්චිය තුන් පැත්තකින්ම අදටත් වටවී තියෙන්නේ විල්පත්තු කැලයෙනි.) අපි හිතුවෙ අපිටනම් කොටි ගහන එකක් නැතැයි කියාය. හිත රවටාගන්නට එහෙම හිතාගෙන සිටියත්, රෑ උණාට පස්සෙ නම් ගහක අත්තක් කඩා වැටුණත්, කැලයේ මොනරු කෑගහනවා ඇහුනත්, හරකෙක් ගේට්ටුවට ඇන වත්තට ඇතුළුවුණත්, මේ නම් කොටිම තමයි සිතා නිදි වර්ජිතව ටික වේලාවක් හරි සිටින්නේ සැක හැර ගන්නටය.

1985 සැප්තැම්බර් 27 දින පාන්දර 2-3 පමණ මට ඇහැරුණේ වෙඩි සද්දත්, බෝම්බ සද්දත් එක දිගටම ඇහෙන්න වුණ නිසාය. මම කෝකටත් කියා සැක හැරගන්නට මිදුලට ගිහින් බැලුවෙමි. බෝම්බ හඬවල් මින් පෙර අසා නොතිබුණත් මේවානම් අනිවාර්යයෙන්ම බෝම්බ ශබ්ද යැයි මම වටහා ගනිමි.

මම වහාම ආපසු ගේ ඇතුළට ගොස් අම්මාට කතා කළෙමි. ඊට පසු අම්මා අනිත් අයත් ඇහැරවාගත් නමුත් රත්නේ අයියා ඇහැරවන එක නම් අමාරු කාරියකි. මම ඔහුට ඇහැරවා කොටි ගහන බවත් ඉක්මනට දුවන්නට වෙන බවත් කිව්වත් ඔහු “කට වහගෙන නිදා ගන්න” යැයි කියා අනෙක් පසට හැරී නිදා ගන්නට විය. කෙසේ හෝ පොඩි අයියා ඔහුවද නැගිටුවාගෙන අපි ඔක්කොම වත්ත පිටුපස පිහිටා ඇති විශාල සියඹලා ගස යටට රැගෙන ගියේය.

ඉස්සරහා ගෙදර වසන්තලාගේ ගෙදර සියලුම දෙනාද අපේ සියඹලා ගහ යටටම පැමිණියේ හරියට අපේ සියඹලා ගහ බංකරයක් මෙන් සිතා ගෙනදෝයි නොදනිමි. සමහරවිට මරබිය නිසා කාගේ හෝ සංගමය වඩා හොඳ යැයි ඔවුන්ට සිතෙන්නට ඇති.

සියඹලා ගහ යට ටිකක් වෙලා හිටියත් වෙඩි ශබ්දත්, බෝම්බ ශබ්දත් වැඩි වුණා මිස අඩු වුණේ නැත. අපි සියල්ලෝම මීයට පිම්බාක් මෙන් සිටියත් ලොකු අක්කාගේ පුංචි ජීවනී දුව (අවුරුදු 4-5ක් වයසැති) සිංදු කියමින් සිටියාය. ඇයව නිහඬ කිරීම පහසු කටයුත්තක් නොවේ. ඒ දිනවල බෙහෙවින් ජනප්‍රියව තිබු DISCO DANCER හින්දි චිත්‍රපටයේ ගීත අටම ඇයට කටපාඩම්ව තිබුණේ අසල්වැසි ගෙදරක සිටි උදයන්ති අක්කා මල්වරවීම නිසා දින කිහිපයක්ම තිබුණ උත්සවය නිසා ඇයගේ ගෙදර අය ලවුඩ්ස්පීකර් ගස් බැඳ එම කැසට්පටය දිවා රෑ වාදනය කළ නිසාය.) 

 

ටික වෙලාවකින් හෙලිකොප්ටර දෙකක්ද ගුවනේ කරැකැවෙමින් ඉහළ සිට පහළට වෙඩි තබන්නට විණි. මෙය ඉතා අනතුරුදායකය. ගස් යට හිටි අපටද සතුරන් යයි සිතා වෙඩි තබන්නට පුළුවන. ඒ නිසා අපි නැවතත් ගෙදර ගියෙමු. ගෙවල් වලට ගුවන් හමුදාව වෙඩි තබන්නේ නැත. එහෙත් කොටින් ගෙවල් වලට පැන අපව කපා කොටා දැමුවහොත්? එහෙත් වෙන කරන්නට දෙයක් නැත. ගෙයි සිටීම එකම තාර්කික විකල්පයයි.

දැන් නිදිමත එන්නේ නැත. මම ලාම්පුවක් පත්තු කරගෙන ඉස්කොලේ බිත්ති පුවත් පතට පෙරදා ලියමින් සිටි විද්‍යා ලිපියට අඳිමින් සිටි චිත්‍රය නිම කරන්නට වීමි. මට මතක හැටියටනම් ලිපියේ නම “සෑම හඳක්ම රවුම් නැතිලු” යන්නය.) වෙඩි හඬ, බෝම්බ හඬ ඇහෙද්දිත් චිත්‍රය ඇඳීමට පුළුවන් වූයේ කෙසේදැයි දැන් මට සිතාගත නොහැක. අද මගේ එකම පුතු අභිලාෂ් මෙන්ම ඒ කාලයේ අභ්‍යවකාශය සම්බන්ධයෙන් මටද තිබුණේ දැඩි ආසාවකි.

එළිය වැටුණ පසු බෝම්බ හඬත් වෙඩි හඬත් අඩුවී ගියේය. ඒත් සමගම ගමේ “රොයිටර්,” ලියන මහත්තයා විසින් උණුසුම් පුවත බෙදා හැරියේය. ඔහු මරබියටත් වඩා ප්‍රවෘත්ති සැපයීමෙන් සතුටක් ලද ගැමියෙකි. එනිසා ඔහු සියල්ලන්ටම පෙර පොලිසියට ගොස් සිදුවී ඇත්තේ කුමක්දැයි සොයා බලා ඇත. පොලීසියට කොටි ගසා ඇති බවත්, කොටින් පිරිසක් මිය ගොස් ඇති බවත් පුවතින් කියවිණි. අපිද කොල්ලන් සමග පයින්ම පොලීසියට ගියෙමු. එහි ගමේම සෙනග එකතුවී සිටියහ. තැන තැන කොටි තරුණයන් කෑලි වලට කැඩී මිය ගොස්ය. පොලීසියට සීරීම් තුවාලයක්වත් නොමැත. මළ සිරුරු හත අටක් තිබුණි. පොලීසිය විසින් තුවාල ලත් එක් කොටියෙක් පණපිටින් අල්ලාගෙන ප්‍රශ්න කරමින් සිටියහ. ඔහුව රැගෙන මළ සිරුරු හඳුනා ගන්නට ගිය විටදී ඔහු එක මළ සිරුරක් බදාගෙන හඬන්නට වූ බව කියැවිණි. ඒ මළ සිරුර අජිත් නම් නුවර සිංහල තරුණයකුගේ බවත් සංවිධානයට ලොකු සේවාවක් කළ අයකු බවත් කියවිණි.

ඉතිරි වූ කොටි පිරිස පලාගොස් තිබුණේ තන්තිරිමලේ හරහාය. එහිදී ඔවුන් යුද හමුදාවේ පහරදීමට හසුවී තවත් කොටින් 10ක් පමණ මියගියහ. කොටි ප්‍රහාරය සම්පූර්ණයෙන්ම අසාර්ථක විය. (තන්තිරිමලේදී ත්‍රස්තවාදීන් පලායන මාර්ගය ඔස්සේ ගොස් පහරදුන්නේ එවකට අනුරාධපුර සාලියපුර ගජබා මූලස්ථාන කඳවුරේ සිටි මේජර් ගෝඨාභය රාජපක්ෂ මෙහෙයවූ හමුදා භට කණ්ඩායමක් බව මම දැනගත්තේ ඉතාම මෑතකදීය.)

මෙම ත්‍රස්තවාදී මෙහෙයුම සම්පූර්ණයෙන්ම අසාර්ථක වීමට හේතුව දවල් වන විට ආරංචි විය. පැමිණ සිටියේ එල්. ටී. ටී. ඊ. කොටින් නොවේ. ඔවුන් එකල පැවති වෙනත් ත්‍රස්තවාදී කණ්ඩායමකි. ඔවුන් මහ රෑ කැලයෙන් පොලීසිය දෙසට පැමිණෙන විට කසිප්පු පෙරන ගැමියන් දෙදෙනෙක් හමුවී තිබිණි. ඔවුන්වත් අල්ලාගෙන ත්‍රස්තවාදීන් හොඳට කසිප්පුද බී තිබිණි. (මෙය සැබෑවක්ද දන්නේ එම ගැමියන් දෙදෙනා පමණය.) පසුව තමන්ව පොලීසියේ පිටුපස වැට දෙසට ගෙන යන්න යැයි ත්‍රස්තවාදීන් ගැමියන් දෙදෙනාට කියා තිබේ. ඔවුන් ඒ වෙනුවට ත්‍රස්තවාදීන් පොලීසියේ ඉදිරිපසට ගෙන ගොස් තිබිණි. ඉතින් සටන සිදුවූයේ මුහුණට මුහුණලාය. සටන ආරම්භ කිරීමට පෙර ත්‍රස්තවාදීන් අටවමින් සිටි බෝම්බයක් වෙරිමත නිසා ඔවුන්ටම පත්තු වූ බවද කියැවිණි. ගැමියන් දෙදෙනා සටන අස්සේම පැන ගත්හ. කොහොමටත් ඒ දිනවල ඕනෑම මොහොතකදී සටනකට සූදානම්ව සිටි පොලීසිය විසින් හොඳින් ඉලක්ක අල්ලමින් කොටින්ට දිගට හරහට වෙඩි තබන්නටත්, පොලීසිය විසින් කල්තියා වළලා තිබූ බෝම්බ පුපුරවන්නටත් වූ බවත් ත්‍රස්තවාදීන් අන්ත පරාජයක් ලැබුවේ මෙම ගැමියන් දෙදෙනාගේ නුවණ නිසා බවත් පසුව හෙළිවින.