සිරි පැරකුම් චිත්‍රපටයේ දර්ශනයක්
සිරි පැරකුම් නැරඹුවෙමි. මෙවැනි අවර ගණයේ චිත්රපටියක් වෙනුවෙන් බ්ලොග් පෝස්ට් එකක් ලිවීමද කාළය නාස්ති කිරීමකි. එහෙත් චිත්‍රපටය බලන්නට පෙරම බ්ලොග් පෝස්ට් එකක් ලිවීමට සිතාගෙන සිටි නිසා ලියන්නෙමි.
මට ලොකුම ප්‍රශ්නය ඇත්තේ අධ්‍යක්ෂ සහ නිෂ්පාදිකා දෙදෙනාම මෙය “අති දැවැන්ත” චිත්‍රපටයක් ලෙස නම් කිරීමත්, ඒ නිසාම පිටපත් වැඩි ගණනක් පෙන්වීමට උවමනා බවත් කීමය. මෙහි ඇති අති දැවන්ත බවක් චිත්‍රපටයේ කිසිම තැනක නොපෙනේ. එසේම මෙයට විශාල මුදලක් වියදම් වූ බවක්ද නොපෙනේ. ඉතාම දුර්වල පසුතල පාවිච්චි කරමින්, දුර්වල හඬ පරිපාලනයක් සහිතව, දුර්වල කතා පිටපතක් ඔස්සේ නිමවා ඇති මෙහි අති දැවැන්ත කිසිම දෙයක් මටනම් නොපෙනේ.
මුලින්ම අහේනියට ලක්වූ රජ මැඳුරත්, රජතුමාගේ බංකොලොත් අන්තඃපුරයත් පෙන්වයි. අන්තඃපුරයට ළඳුන් තෝරන විට සෝමරත්න දිසානායක එක්කො චිත්‍රපටයේ වියදම් අඩු කර ගැනීමට අවලස්සන ගෑනුන් යොදාගත්තා විය යුතුය. එසේත් නැතිනම් ඔහු අසිහියෙන් සිටියාදැයි සැක සිතේ. අප්‍රිකානු ගෝත්‍රික රජ කෙනෙකුට වුවත් මීට වඩා සුන්දර ලලනාවන්ගෙන් යුතු අන්තඃපුර තිබේ. හවසට ගාමන්ට් එකක් ඇරෙන තැනක සිටියානම් සෝමරත්න දිසානායකට මීට වඩා ලස්සන යුවතියන් පිරිසක් සොයාගත ගැකිව තිබිණි.
චිත්‍රපටයේ ඇති එකම ගුණාත්මක දෙයනම් කුඩා ළමයාගේ (ප්‍රමුදිත උදයකුමාර) ආකර්ෂණීය පෙනුමත්, පෞරුෂයත්, කුඩා ළමයා හා සම්බන්ධ දර්ශනවල ඇති අලංකාරත්වයත් පමණි. මෙම කුඩා ළමයාගෙන් එහාට හෝ මෙහාට චිත්‍රපටයේ කිසිම සුන්දරත්වයක්, නිර්මාණශීලී ගුණයක් දක්නට නැත. චිත්‍රපටය තවදුරටත් “ඇදගෙන යාමට” අවශ්‍ය නම් මෙම දරුවා තව දුරටත් කාලයක් යොදා ගැනීමට තිබුණි. මැදින් බලෙන් එබ්බවූ කොලු ගැටයා (සචින් චතුරංග) ළාබාල පරාක්‍රමබාහුට කිසිම නෑකමක් දකින්නට නැති, කාල වර්ණ කොලුවෙකි. අව්වට පිච්චුනත් අර හුරතල් කොලුවා මේ තරම්ම කළු විය නොහැක.
පාලිත සිල්වා රජතුමාගේ චරිතයට රඟපෑවත් එහි කිසිම විශේෂ ගුණයක් නොමැත. ටෙලිනාට්‍යවලදි ඔහු මීට වඩා හොඳට රඟපායි. රජ වාසල අනෙකුත් අයද නිකම්ම නිකම් විහිළුකාරයන් පිරිසක් වැනිය. චාන්දනී සෙනෙවිරත්න වැනි පළපුරුදු නිළියකගෙන්වත් හරියට වැඩක් ගෙන නැත.
ජැක්සන්ගේ පුතා (අකිල ධනුද්දර) ද චිත්‍රපටය තුළ විශේෂ යමක් නොකරයි. තාත්තාගෙන් ඔහුට තවම ලැබී ඇත්තේ ඒ ගාම්භීර කටහඬ (දැන් කඩේ යාමට පාවිච්චි කළත්) පමණි. සෙනාලි ෆොන්සේකා සිරිමල් එතනාගෙ චරිතයට මටසිළුටු වැඩි ගතියක් පෙනේ. ඇයගෙන්ද චිත්‍රපටයට ලැබෙන්නේ අතිශයින්ම සාමාන්‍ය දායකත්වයකි.
සන්තෝශ් ෂිවාන්ගේ “අශෝක” වැනි චිත්රපටියක් අපට අපේ අධ්‍යක්ෂවරුන්ගෙන් බලාපොරොත්තු විය නොහැක. එහෙත්මෙවැනිම වූ කතාවක් ජයන්ත චන්ද්‍රසිරි “අග්නි දාහය” හරහා කළ අපූර්වත්වය මෙනෙහි කරන්න. එම කාලයේ පාවිච්චි කරන්නට ඇතැයි සැලකුණු භාෂා ව්‍යවහාරය, සංස්කෘතිය, ඇඳුම් පැළඳුම් වැනිදෑ ඔහු නිර්මාණය කර තිබුණේ බොහෝ පර්යේෂණ කොට බව බැලූ බැල්මටම පෙනේ. එහෙත් සෝමරත්න දිසානායකත්, රේණුකා බාලසූරියත් කර ඇත්තේ කොහෙන්දෝ ගත් කතාවකට සුන්දර ළමා චරිත කිහිපයක් හඳුන්වා දී ඔවුන්ගේ පිහිටෙන් ගොඩ යාමය. කථාවේ ගුණාත්මකභාවයටවත්, විශ්වසනීයත්වයටත් කුමක් වන්නේදැයි මොවුන් කිසිම තැනකදී කරදර වූවා යැයි නොපෙනේ.
Nanda Wanninayaka 