උසාවිය නිහඬයි (Silence in the Courts)

ප්‍රසන්න විතානගේ අධ්‍යක්ෂණය කළ උසාවිය නිහඬයී (Silence in the Courts) වාර්තා චිත්‍රපටය ඊයෙ YouTube වලින් බැලුවා. (අනිත් බොහෝ තැන් වගේම) ශ්‍රී ලංකාවේ අධිකරණ පද්ධතියද කොතරම් දූෂිතද යන්න මෙයින් පැහැදිලි වෙනවා. ඒ වගේම වික්ටර් අයිවන්​ නැවත වරක් මගේ වීරයෙක් වෙන්නේ මේ දූෂිත අධිකරණ ක්‍රමය ගැන දිගින් දිගටම ඔහු නොබියව සටන කළ/කරන ආකාරය නිසා. කළු ගලේ ඔළුව ගහගන්නවාටත් වඩා භයානක කටයුත්තක් වන මෙය විකටර්ට විනා වෙන කිසිම ශ්‍රී ලාංකික මාධ්‍යවේදියකුට (ශ්‍රී ලංකාව තුළම රැඳෙමින්) කරන්නට පුළුවන්ද යන්න සැකයක්.

මේ චිත්‍රපටයට අනුව ලෙනින් රත්නායක නමැති මෙම අසංවර නඩුකාරයා තමන්ගේ නොසන්ඩාල ජීවිතය පවත්වාගෙන යාම සඳහා තමන්ම අසන නඩුවල වග උත්තරකාරයන්ගේ බිරිඳක් දූෂණය කරන අයුරුත්, අධිකරණ පද්ධතිය, පොලිසිය සහ (විශේෂයෙන්ම) The Sunday Times වැනි අප ආදරය කරන මාධ්‍ය ආයතනත් ඔහුව රැකගැනීම සඳහා පෙළ ගැසෙන අයුරුත් ජුජුප්සාකාර ජනකයි. (මේ අදාළ නඩුකාරයාගේ එළියට පැමිණි අපරාධය එකක් පමණයි. තව කී දෙනෙක් ලජ්ජාව හෝ බිය නිසා නිහඩව සිටියාදැයි අප දන්නේ නෑ. මේ නඩු දෙකේ වින්දිතයින්ටත් සාධාරණය ඔප්පු වූ බවක් පෙනෙන්නට නෑ.)

නඩුකාරයා සම්බන්ධයෙන් ඉතාම සංවේදී කාරණයක්ද චිත්‍රපටයට ඇතුල්වීතිබෙනවා. එනම් ඔහුගේ බිරිඳගේ ආදරය හෝ ගෞරවය ඔහුට නොලැබෙන බවයි. මෙය බොහෝ විවාහකයන්ට උරුම දෙයක් වුවත් එයට තවත් අසරණ ගැහැනියක් පළි නැහැ.

ප්‍රසන්න විතානගේ මම ප්‍රිය කරන චිත්‍රපට අධ්‍යක්ෂවරයෙක් නෙවෙයි. වාර්තා චිත්‍රපටයක් ලෙස උසාවිය නිහඬයී කොච්චර සාර්ථකද කියන එකත් ඔබම තීරණය කරන්න. හැබැයි මේ චිත්‍රපටය කරපු එක ගැන මම ප්‍රසන්නට ස්තුතිවන්ත වෙනවා.

Should We Let Ravaya Die a Natural Death?

There is a lot of talk about the present situation of Ravaya newspaper and its continuation with the financial difficulties it faces. There are stories saying that the paper would be bought by Milinda Moragoda in the same way the Sunday Leader was acquired by Asanga Seneviratne last year. Few weeks ago, Ravaya’s founding editor published an article explaining the situation of Ravaya from his perspective.

Whatever said and done, I don’t believe that Ravaya should die a natural death as some bloggers anticipate. Ravaya must be the only remaining alternative newspaper of the country and it is already doing a good job by targeting a special spectrum of readers. There are questions about its founding editor’s political biases but even with that, Ravaya is much better than other Sunday Newspapers that promote gossip, myth and fake patriotism.

I have enjoyed Ravaya since I was a schoolboy (when it was a magazine) since my Marxist eldest brother bought it on a regular basis. While educating us about the local and international politics, Ravaya also enhanced our knowledge in literature and current affairs too.

There will be not much use in Ravaya as a “news” paper anymore as we have already read around 90% of the Ravaya’s news items in the first page before Friday from other websites. But its columns and features are very valuable for us. Imagine the value of the paper for those folks who don’t read English and have no Internet.

I also don’t agree with some who say that market forces should decide of the existence of Ravaya. If that is the case, most of the libraries throughout the world would have been closed by now. Good things need support and subsidies to exist.