ජෝතිපාල මියගොස් දශක තුනහමාරක් කිට්ටු වී ඇතත් ඔහුගේ ජනප්‍රියත්වය බිඳකුදු අඩු වී නැති බව අවිවාදිතය. මා උගන්වන නව යොවුන් වයසේ ගැටයන් ගැටිස්සියන් පමණක් නොව ප්‍රාථමික පංතිවල පැංචන් පැංචියන්ද ඉංග්‍රීසි පාඩම් අතර තුරදී මම ජෝතිපාලගේ ගීතයක් Zoom හරහා විකාශය කළ විට ඊළඟ දිනයෙත් “ඒ මාමාගේ සිංදුවක්ම” ඉල්ලා පංති වර්ජනය කරති.
ජෝති ජීවත්ව සිටි කාලයේදී ඔහු හින්දි ගී තනුවලට තේරුමක් නැති ගී ගයන පීචං ගායකයකු බවට “හෙළ සංගීත කෙතේ පහළ වූ ගාන්ධර්වයන්” විසින් අවලාද නගනු ලැබිණි. ජෝති ඒවා අධෝ වාතයක් තරම්වත් මායිම් නොකොට මියයන තුරුම මිහිරි ගීම ගැයීය.
හින්දි ගී තනු වලට “සිරියා මේ සාරා නැගේවි හද මෝරා” වැනි මෙලෝ තේරුමක් නැති එහෙත් නොනටා සිටිය නොහැකි මනහර ගීත මෙන්ම පුදුමාකාර ගායන ප්‍රතිභාවක් පෙන්වූ (මා දන්නා පරිදි) original තනුවලට නිර්මාණය කළ “රන් ඇට පොට රිදී හවඩි කොහෙන් ගෙනෙන්නේ,” “මා ප්‍රාර්ථනා ආශාවෝ,” “පාට පොදක් තිලකෙ ලා” වැනි අනර්ඝ ගීතද ගැයීය.
ජෝතිපාලගේ ගායන ප්‍රතිභාවට ආසන්නයේ හෝ තැබිය හැකි අනෙක් ගායකයෙක් ලෝකයේ කොහේ හෝ සිටියේ නම් ඒ මෑතක දී කොරෝනා විසින් අපෙන් උදුරාගත් අසහාය ඉන්දීය ගායක S. P. බාලසුබ්‍රමානියම් පමණි.
ජෝති ආදර ගීත, විරහ ගීත, දේශාභිමානී ගීත, විකට ගීත මෙන්ම බොදු බැති ගීතද කොතරම් ගැයුවත් ඔහු කෘෂිකාර්මික ගීතද ගයා ඇතැයි කීවොත් ඔබ පුදුම විය හැක.
ඇත්තෙන්ම ජෝතිගේ ගීතවල එකදු වචනයක් වත් නොතේරුණත් ජෝතිට වැඩියෙන්ම ආදරය කරන්නේ නුවර එළියේ, බදුල්ලේ සහ යාපනයේ අර්තාපල් ගොවියන් ය. මා දීර්ඝ කාලයක් මේ දිස්ත්‍රික්ක තුනේම ජීවත් වී ඇති නිසා අර්තාපල් ගොවියන් ජෝතිට ඇති ජාති, අගම් වලට එහා ගිය මේ අසීමිත ආදරය හොඳින්ම දනිමි.
ඒ කොන්දේසි විරහිත ආදරය (unconditional love) ඇතිවී ඇත්තේ අර්තාපල් පරිභෝජනය ප්‍රවර්ධනය කරමින් Rekha O Rekha හින්දි ගීතයේ තනුවට ජෝති ගැයූ පහත ගීතය නිසාය.
Nanda Wanninayaka 