නිශ්ශංක සේනාධිපති, මී හරක් සහ ජෝසෆ් ස්ටාලින්


Nissanka Senadhipathi and Sri Lankan Joseph Stalin

ඒ ජෝසෆ් ස්ටාලින් සහ මේ ජෝසෆ් ස්ටාලින් ගැන ලිපියක් ලියා මෙතරම් ඉක්මනට නැවතත් මේ ජෝසෆ් ස්ටාලින් ගැන තවත් ලිපියක් ලිවීමට සිදුවේ යැයි නොසිතුවෙමි. නමුත් එසේ නොලියා බැරි තත්ත්වයක් නිර්මාණය වී ඇත.

ශ්‍රී ලංකා භූමිය තුළ අනෙකුත් වෘත්තිකයන්ට මෙන්ම ගුරු සහ විදුහල්පති වෘත්තිකයන්ට ද තම සාධාරණ ඉල්ලීම් ලබාගැනීම සඳහා වැඩ වර්ජනය කිරීම සඳහා ඇති ශුද්ධ වූ අයිතිය මම ඉඳුරාම පිළිගන්නා බව මින් පෙර ලිපියේ දී ද පැහැදිලිව සඳහන් කළෙමි. මේ ලිපිය ගුරු වැඩ වර්ජන සම්බන්ධයෙන් නොවේ.

පසුගිය බ්‍රහස්පතින්දා (Thursday, July 22, 2021) ගුරු සහ විදුහල්පති වෘත්තිකයන් කොළඹ කොටුවේ පැවැත්වූ විරෝධතාවකින් පසුව ජනාධිපති මන්දිරය කරා පාගමනින් ගියේ ජනාධිපතිවරයාට සංදේශයක් ඉදිරිපත් කොට ඔහු හා සාකච්ඡාවක් ලබා ගැනීම සඳහාය. එහි කිසිදු වරදක් නැත. ඇඬුවේ නැත්නම් කිරි එරෙන්නේ නැත. ප්‍රශ්නය ඇත්තේ එතැන නොවේ.

කඩුල්ල මුවා කිරීම

ගුරු සහ විදුහල්පති වෘත්තිකයන් ජනාධිපති මන්දිරයේ ගේට්ටුව අසල සිටින විට මතභේදයට ලක්වූ ව්‍යාපාරිකයකු වන නිශ්ශංක සේනාධිපති එතනට පැමිණීම අහම්බයක් යැයි සිතමි. ඒ ඔහු කලින් යොදාගත් කාරියකට මිස කුපිත වූ පිරිසකගෙන් (mob) ඉල්ලාගෙන කෑමට විය නොහැක. නමුත් එතැන සිටි ගුරු සහ විදුහල්පති වෘත්තීය සමිති නියෝජිතයන් සේ සැලකිය හැකි පිරිසක් ඔහුට අඩන්තේට්ටම් කළහ.

ඔහුට ජනාධිපති කාර්‍යාලයට ඇතුල් වීමට නොදී විරෝධතා පාඨ කියමින් ඔහු හොරෙක්, වංචා කරුවෙක්, දූෂිත‍යෙක් බව කෑගසා කියමින් ඔහු අපහසුතාවයට පත්වන ආකාරයේ නින්දිත හැසිරීමක් මේ ගුරු සහ විදුහල්පති වෘත්තිකයන් සේ සිතිය හැකි පිරිසෙන් සිදු වූ බව වීඩියෝ දර්ශන බැලීමේදී පැහැදිලි වේ.

නිශ්ශංක සේනාධිපති හොරෙක්ද, වංචා කරුවෙක්ද, අපරාධ කරුවෙක්ද, මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම්කරුවෙක් ද, මිනීමරුවෙක් ද, ස්ත්‍රී දූෂකයෙක් ද, ළමා අපචාරකයෙක් ද යන්න තීරණය කිරීමට රටේ නීතිය හා සම්බන්ධ වෙනත් ආයතන ඇත. එවැනි ප්‍රශ්නයක් ඔහු සම්බන්ධයෙන් තිබේ නම් ඒ ප්‍රශ්න විසදාගත යුත්තේ එවැනි ආයතන හරහා ය. ඔහු ඉහත කී හෝ නොකී කිනම් හෝ අපරාධයකට සම්බන්ධ නම් ඒවාට විරුද්ධව ගතහැකි නීතිමය ක්‍රියාමාර්ග මේ රටේ පවතී. රටේ ඕනෑම පුරවැසියෙකුට තමන්ට, තම රටේ තවත් සහෝදර පුරවැසියෙකුට හෝ පුද්ගල කණ්ඩායමකට, ජන කොට්ඨාශයකට පමණක් නොව සතෙකුට පවා සිදුවන අසාධාරණයකට විරුද්ධව නීතිමය සාධාරණත්වය ඉල්ලා සිටීමට හැකියාව ඇත. නමුත් වෘත්තීය සමිති නායකයන්ට නොව අන් කිසිවකුට නීතිය අතට ගැනීමට ඉඩ නොතැබිය යුතුය.

නමුත් සිදුවූයේ සිදුනොවිය යුත්තකි. නිශ්ශංකට නින්දා අපහාස කොට, කෑගසා, හූ කියා ඔහුව අපහසුතාවයට පත් කළ බව වීඩියෝ දර්ශන වලින් පැහැදිලිවම දැකිය හැක. අසභ්‍ය වචනවලින්ද ඔහුට සංග්‍රහ කළ බවක් ඇසුනත් ඒවා එතරම් පැහැදිලි නැත. එපමණක් නොව ඔහුට පහර දුන් බව ද පැවසේ. (එහෙත් එවැන්නක් ප්‍රසිද්ධ වී ඇති වීඩියෝ දර්ශන වලින් නම් නොපෙනේ.) එමෙන්ම විරෝධතා කරුවෝ ඔහුගේ වාහනයේ රෝදයක හුළං ඇරීමට තැත් කළ බවද පැහැදිලිව දැකිය හැක. මේ කිසිවක් නො සිදු විය යුතුව තිබුණි.

සමහරවිට නිශ්ශංක වාහනයෙන් බැස සුහදව මේ ප්‍රශ්නය විසඳාගැනීමට උත්සාහයක් ගත්තේ විරෝධතාකරුවන් ශ්‍රී ලාංකික ගුරුවරුන් සහ විදුහල්පතිවරුන් බව නොදැන විය හැක. ඔහු සිතන්නට ඇත්තේ විරෝධතාකරුවන් ත්‍රීවීල් රියදුරුමහතුන්, මාළු වෙළඳපොළේ වෙළඳ මහතුන් හෝ මුඩුක්කුවල ජීවත්වන තරුණයන් කියා විය යුතුය. එහෙත් ඔහු සුහද සාකච්ඡාවක් සඳහා දොර විවෘත කළේ ශ්‍රී ලාංකික ගුරුවරුන් සහ විදුහල්පතිවරුන් ගොන්නක් මැද්දට බව දැන ගන්නා විට ඔහු ප්‍රමාද වැඩිය.

Mob (ජනෝගය – කලහකාරී පිරිස)

සාමාන්‍යයෙන් mob (කලහාකාරී පිරිස) එකක් යනු මෙවන් තත්ත්වයකි. බොහෝවිට රුසියානු විප්ලවය, ප්‍රංශ විප්ලවය සහ අනෙකුත් බොහෝ විප්ලවයන්, කැරලි, ජනතා නැගිටීම් ඇති වන්නේ මුලින් ඇතිවන මෙවන් කලහාකාරී පිරිස් තවදුරටත් වර්ධනය වීමෙන් හෝ එවැනි අවස්ථාවන් ශූර ලෙස ඩැහැගන්නා විප්ලවීය නායකයන් නිසාය. ව්ලැඩිමිර් ලෙනින් ද එවැන්නෙක් බව මම අසා ඇත. බොහෝ විප්ලව අවස්ථාවලදී, සිසු ගැටුම් වලදී, දේශපාලන පෙරළි වලදී, එසේත් නැත්නම් ගම් වල සිදුවන කුඩා මට්ටමේ ගැටුම් වල දී පවා සිදුවන්නේද බුද්ධියෙන්, තාර්කික ඥානයෙන් ක්‍රියා කරනු වෙනුවට මෙවන් කළහකාකාරී හැසිරීම් වලට ඕනෑම බුද්ධි මට්ටමක කෙනෙක් යොමුවීමයි. නමුත් එසේ කියා ඉහත සිද්ධියට සම්බන්ධ ගුරු සහ විදුහල්පති වෘත්තිකයන්ගේ අමන හැසිරීම් සාධාරණීකරණය කිරීමට නොහැක. මන්ද ඔවුන් (අවාසනාවකට මෙන්) මේ රටේ ජීවනාලිය බඳු යැයි කියන්නා වූ සිසු සිසුවියන්ට මග පෙන්වන නිසාය. මග පෙන්වන්නන් මෙසේ නම් ඒ මග යන්නන්ගෙන් (සිසු සිසුවියන්ගෙන්) අපි කුමක් බලාපොරොත්තු වන්නෙමුද?

කලහාකාරී හැසිරීමක දී සමහරවිට එයට මැදිවන්නකු මරා දැමීම දක්වාම එය වර්ධනය විය හැක. ඉහත සිද්ධියේදීද ආරක්ෂක අංශ අසරණ වූ බව හොඳින් පෙනිණ. යම් හෙයකින් එතැන මිනීමැරුමක් සිදු වූවා නම් සාක්ෂි හා සාක්ෂිකරුවන් සොයා ගැනීම හා නීතිය ඉදිරියේ දී මිනීමරුවන් වරදකරුවන් බව ඔප්පු කිරීම ඉතා අසීරුය. ඒ විශාල පිරිසක් ඉදිරියේ කෙනකු ඝාතනය කිරීමේ දී සාක්ෂි පරස්පර වීම නිසා ඝාතකයකුට ලැබෙන වාසියයි. CCTV කැමරා පද්ධති කොතෙකුත් තිබුණත් මේ දිනවල ඇති මුඛ ආවරණ නීතිය නිසා මිනීමරුවන්ට පහසුවෙන්ම ගැලවී යා හැක. අනෙක් අතට එතැනදී හෝ ඉදිරියේ පැවැත්වෙන යම් විරෝධීතාවයකදී හෝ කිසිවකු මිය ගියොත් දැන් තිබෙන ප්‍රශ්නය අමතක වී ගුරු සහ විදුහල්පති වෘත්තිකයන්ගේ සාධාරණ ප්‍රශ්න වලට සාධාරණ විසඳුමක් ලැබෙනවා වෙනුවට ඊළඟට සිදුවන්නේ ඔවුන් මිනීමරුවන් වී හිරේ යාම සහ ගුරු සහ විදුහල්පති වෘත්තිකයන්ගේ ප්‍රශ්න යටපත් වී යාම ය. රජයන් වලට අවශ්‍ය වන්නේ ද එයමය.

ජෝසෆ් මැදිහත් නොවුනානම් …

නිශ්ශංකට කලහකාරී පිරිසගෙන් ගැලවී යාමට නොහැකිව සිටියදී ජෝශප් ස්ටාලින් ජනාධිපති මන්දිරයේ සිට අහම්බෙන් හෝ එළියට පැමිණීමට ලැබීම කාගෙකාගේත් වාසනාවකි. එසේ නොවුණා නම් බොහෝවිට නිශ්ශංකට තුවාල සිදු කිරීම, ඔහුගේ වාහනයට අලාභහානි සිදු කිරීම, සමහරවිට ඔහුගේ ජීවිතයට හානියක් කිරීම පවා සිදුවිය හැකිව තිබුණි. නමුත් ජෝසෆ් ස්ටාලින් ඉතාමත් ඉවසිලිවන්තවව නිශ්ශංකට එතැනින් පිට වී යාමට ඉඩ සලසා දුනි. ඒ ජෝසෆ් ස්ටාලින්ය. ඔහුගේ ස්ථානෝචිත ප්‍රඥාවය. ඔහුගේ common senseය. මානව හිතවාදයය. බොහෝ ගුරු සහ විදුහල්පති වෘත්තිකයන්ට නැත්තේද මෙයයි. මම ජෝසෆ් ස්ටාලින් ට ගරු කරන්නේ මේ නිසාය.


නිශ්ශංක, මී හරක්, ගුරුවරු සහ විදුහල්පතිවරු

මම නිශ්ශංක වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්නේ ඇයිදැයි ඔබ ප්‍රශ්න කරනු ඇත. එහෙත් සත්‍ය නම් මම ඔය මොකෙක් වෙනුවෙන්වත් පෙනී නොසිටීමයි. මම පෙනී සිටින්නේ මම දුටු වැරැද්ද පෙන්වා දීම වෙනුවෙනි. එය නිවැරදි කර නොගන්නා බවද මම හොඳින්ම දනිමි. එහෙත් මෙය උඩින් පල්ලෙන් කියවන ඔබ, නිශ්ශංක මට රුපියල් මිලියන ගණනක් ලබා දුන්නේ යැයි ප්‍රචාර යැවීමටද පුළුවන. එහෙත් මා දන්නා තරමින් නම් නිශ්ශංක ශූර ව්‍යාපාරිකයකු මිස මෝඩයකු නොවේ.

Sri Lankan Water Buffaloes (Courtesy Flickr)

නිශ්ශංකගේ ව්‍යාපාර නීත්‍යානුකූලද, සදාචර සම්පන්නද යන්න කතාකිරීමට තරම් ප්‍රාමාණික දැනුමක් හෝ පැහැදිලි තොරතුරු මට නැත. බොහෝ ව්‍යාපාරිකයන් අනීතික මෙන්ම සදාචාර සම්පන්න නොවන ලෙස ව්‍යාපාරවල නියැලෙන බව සාමාන්‍ය පිළිගැනීමයි. එහෙත් මා ඉඳුරාම දන්නා දේ නම් මා වැන්නෙකුට මිලියන ගණනක් දීමට තරම් නිශ්ශංක මීහරකෙකු, (කඩුල්ල මුවාකළ) ගුරුවරයකු හෝ අඩුම තරමින් (කඩුල්ල මුවාකළ) විදුහල්පතිවරයකු හෝ නොවන බවය.

ප. ලි. මේ ලිපි‍යේ මතවාදී වශයෙන් නොව, කරුණුවල යම් වැරද්දක් (factual errors) ඇත්නම් මා නිවැරදි කරන්න.

ඒ ජෝසෆ් ස්ටාලින් සහ මේ ජෝසෆ් ස්ටාලින්


ජෝසෆ් ස්ටාලින් සහ ජෝසෆ් ස්ටාලින්

ප්‍රසිද්ධ පුද්ගලයන්ගේ නම් තම පුතුන්ට දැමීම බොහෝ කලක සිට දෙමාව්පියන්ගේ සිරිතකි. ට්‍රෝජන් යුද්ධයේ වීරයා වූ ක්‍රිස්තු පූර්ව 300ටත් එහා සිටියා යයි සැලකෙන ඇකිලිස්ගේ නමින් ග්‍රීක දරුවන් තවමත් නම් කෙරේ. කලකට පෙර ක්‍රිකට් ලොව ලෝක පූජිත පිතිකරුවන් පවා අසරණ කළ වසීම් අක්‍රම් සහ වකාර් යුනිස් දෙදෙනාගේ නම් ශ්‍රී ලංකාවේ එකම පවුලේ නිවුන් මුස්ලිම් දරුවන් දෙදෙනෙකුට දමා තිබුණු බව මට මතකය. සනත් ජයසූරිය දිගට හරහට පොල් අඩි ගැසූ කාලයේදී ඉන්දියානු දරුවන් ජයසූරිය නමින් නම් කළ බව එකල අසන්නට ලැබිණි. මේ අයුරින්ම ජෝන් වෙයින්ගේ, රජිනිකාන්ත්ගේ, දිලිප් කුමාර්ගේ නම්ද දෙමව්පියන් තම පුතුන්ට දැමූහ.

සෝවියට් දේශයේ ජෝසෆ් ස්ටාලින් කොමියුනිස්ට්කාරයන්ට පවා තිත්ත වූ නායකයෙකි. එහෙත් ශ්‍රී ලංකාවේ ජෝසෆ් ස්ටාලින්ගේ පියා ඔහුගේ පුතාට ජෝසෆ් ස්ටාලින්ගේ නම දැම්මේය. ජෝසෆ්ගේ පියාද වෘත්තීය සමිති සටන් කරුවෙක් බව කියැවේ. මෙය පුදුමවීමට කරුණක් නොවේ. ඇඩොල්ෆ් හිට්ලර්ගේ නම පවා තම පුතුන්ට දැමූ ජර්මානු පියවරු සිටි බව කියැවේ.

Winston Churchill, Franklin Roosevelt and Joseph Stalin (Courtesy BBC News)

මම දැන් කියන්නට යන්නේ ශ්‍රී ලංකා ගුරු සංගම් ක්ෂේත්‍රයේ රොක් තරුව (rock star) වන ශ්‍රී ලංකාවෙ ජෝසෆ් ස්ටාලින් ගැනය. ගුරු සංගම් හැටහුටහමාරක් තිබ්බත් ගුරු වෘත්තීය සමිති ව්‍යාපාරයේ වර්තමාන icon එක ජෝසෆ්ය. අනෙක් ගුරු වෘත්තීය සමිති නායකයන් හුදෙක් also-ransලා පමණය. වෘත්තීය සමිති නායකයෙක් ලෙස ජෝසෆ්ගේ කාර්යභාරය සම්බන්ධයෙන් මට වඩා කදිමට අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ ලියා ඇත. කැමති නම් කියවන්න. (කාලකණ්ණි ගැන වැඩිදුර සාකච්ඡා)

සෝවියට් දේශයේ ඒකාධිපති ජෝසෆ් ස්ටාලින් අතිශයින්ම කෲර පාලකයෙකි. ශ්‍රී ලංකාවේ ගුරු සංගම් ක්‍රියාකාරී ජෝසෆ් ස්ටාලින් අතිශයින්ම මානව හිතවාදී කුරා කුහුඹුවෙකුට වත් අනතුරක් කිරීමට අකමැති අවිහිංසාවාදියෙකි. සෝවියට් දේශයේ ජෝසෆ් ස්ටාලින් දැඩි මර්දනකාරී පාලනයක් ගෙනගිය පාලකයෙකි. ශ්‍රී ලංකාවේ ගුරු සංගම් ක්‍රියාකාරී ජෝසෆ් ස්ටාලින් ඉතාමත් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ලෙස ගුරුවරුන් වෙනුවෙන් ගුරු සටන් මෙහෙයවන නායකයෙකි. සෝවියට් දේශයේ ඒකාධිපති ජෝසෆ් ස්ටාලින් තම පුද්ගලික වාසිය සඳහා සමාජවාදී ප්‍රතිපත්ති තුට්ටුවකට මායිම් නොකර පුද්ගලවාදී ප්‍රතිපත්ති ගෙනගිය නායකයෙකි. ශ්‍රී ලංකාවේ ගුරු සංගම් ක්‍රියාකාරී ජෝසෆ් ස්ටාලින් තුවක්කුවක් ඔළුවට එල්ල කළත් තම ප්‍රතිපත්ති පාවා නොදෙන නායකයෙකි. සෝවියට් දේශයේ ඒකාධිපති ජෝසෆ් ස්ටාලින් මහජන මුදල් කොල්ල කෑවා දැයි මම නොදනිමි. ශ්‍රී ලංකාවේ ගුරු සංගම් ක්‍රියාකාරී ජෝසෆ් ස්ටාලින් කිසිදු විටෙක මහජන මුදල් කොල්ල නොකන බව මම තදින්ම විශ්වාස කරමි.

ජෝසෆ් ස්ටාලින් මට හමුවූයේ අහම්බෙනි. මට මතක හැටියට ඒ මීට වසර විස්සකටත් පෙර මම ඉංග්‍රීසි ගුරුවරයකු ලෙස මුලින්ම ඉගැන්වූ පාසලේ මට යම්කිසි අසාධාරණයක් වුණ බව ඔහු අහම්බෙන් අනුරාධපුර කලාප අධ්‍යාපන කාර්‍යාලයේදී කාගෙන් හෝ දැනගත් විටදීය. එදා කලාප අධ්‍යාපන කාර්යාලයට මම ගියේ ගුරු වෘත්තිය ගැන හොඳටම කලකිරී මගේ ඉල්ලා අස්වීම කලාප අධ්‍යාපන අධ්‍යක්ෂවරයාට භාර දීමටය. ඒ වනවිට මම දැන සිටි එකම ජෝසෆ් ස්ටාලින් සෝවියට් දේශයේ ඒකාධිපති ජෝසෆ් ස්ටාලින් පමණි.

ප්‍රසන්න සිනහවකින් මුව සරසාගෙන සිටි මේ අරුම පුදුම නමක් ඇති මිත්‍රශීලී තරුණයා, ශ්‍රී ලංකාවේ ගුරු සංගම් ක්‍රියාකාරී ජෝසෆ් ස්ටාලින්, ඔහුව හඳුන්වා දී අවශ්‍ය නම් මගේ ප්‍රශ්නයට මැදිහත් වීමට හැකි යැයි පැවසූ නමුත් ඒ සඳහා ඔහු නියෝජනය කළ ලංකා ගුරු සංගමයට බැඳෙන ලෙස මගෙන් කප්පම් ඉල්ලුවේ නැත. මම ඔහුගේ මැදිහත්වීම කාරුණිකව ප්‍රතික්ෂේප කළේ වෘත්තීය සමිතිවලට අකමැති නිසාත්, කිසිදු ගුරු වර්ජනයකට එකදු දිනක් හෝ මම සහභාගි වී නොමැති නිසාත්ය. ඊට පසු මම කැමතිනම් රාවය පුවත්පතට හෝ BBC සිංහල සේවයට හෝ මගේ ප්‍රශ්නය ඉදිරිපත්පත් කිරීමට මග සලසා දීමට හැකි බව ඔහු පැවසුවේය. ඒත් මම එයත් ප්‍රතික්ෂේප කළේ මට අවශ්‍ය වුණේ මාධ්‍ය ඉදිරියේ වීරයෙක් වීමට වඩා ඉල්ලා අස්වීම බාරදී ගෙදර ගොස් කුඹුරු කෙටීම ඊට වඩා යහපත් බව හැඟුණ නිසාය. (ඒ වනවිට කිසිදු ජනමාධ්‍යක මා ගැන සදහනක් නොතිබූ නිසා ප්‍රසිද්ධියට කෑදර වූයේ නම් ජෝසෆ් ලබාදුන් මේ අවස්ථාවන් දෙකම දෑතින්ම බදාගැනීමට මට හැකියාව තිබිණි.)

Joseph Stalin being given a forcible bus ride to a Corvid Quarantine Center

ඉන් පසුව බොහෝ වරක් මට ජෝසෆ් හමුවිය. ඔහු වැඩ කළ මගේ ගමට ආසන්නයේ ඇති වන්නි හැලඹෑව විදුහලට ද ඉන්පසු ඔහු වැඩ කළ සඳසිරි දුනුවිල නම් සුන්දර කඳුකර ගම්මානයේ පාසලටද මම ඔහු සමඟ ගොස් ඇත. කොළඹ දී ද ඔහු හමුවී ඇත. ඔහුත් සමග ප්ලේන් ටී බී ඇත. දිනක් ගුරු සංගම් කාර්‍යාලය කිට්ටුව පෙට්ටි කඩයක් තුළදී එකම බත් මුල බෙදාගෙන කෑවාද මතකය. එක් රාත්‍රියකදී මහවිලච්චියේ ගුරු යුවලකගේ ගෙදරදී ෂොට් එකකුත් දමා ඇත.

නමුත් මම කිසිම දිනක කිසිදු ගුරු සංගමයකට බැඳී නැත. ගුරු සංගම් වලට විරුද්ධද නැත. ගුරුවරුන් අනෙකුත් වෘත්තිකයන් මෙන් තමන්ගේ අයිතිවාසිකම් දිනාගත්තාට මට ඇති රුදාවක්ද නැත.

මම ජෝසෆ් ගැන මෙසේ ලියන්නේ ජෝසෆ් මම පුද්ගලිකවම අඳුනන නිසා “මෑන් අපේ එකෙක්, අපි ඌව රකින්න ඕන” කියන බොළඳ මානසිකත්වයෙන් නොවේ. මගේ ගමේ වූ නිසා, මගේ පාසලේ නිසා, මගේ කල්ලියේ නිසා ඕනෑම පාදඩයෙක් රැකියයුතුයි කියන මතයේ සිටීමට මට ඇවැසි නැත. සමහරවිට මගේ ඊළඟ ලිපියකදී ජෝසෆ්ගේ සමහර ක්‍රියාකලාපයන් විවේචනය වියහැක. එවන් ලිපියක් ලියවුණත් ජෝසෆ් බඩ අල්ලාගෙන සිනාවෙනවා මිස ඔහු නිවැරදියැයි සිතන ඔහුගේ ක්‍රියාකලාපයන් කිසිවක් වෙනස් කරන්නේද නැත.

මම දෙවරක්ම ජෝසෆ් සමග අං පටලවාගෙන (lock horns) ඇත. ඕනෙමනම් ඉදිරියේදීත් එසේ කළහැක. එහෙත් අපේ මිත්‍රත්වය එයින් පලුදු නොවනු ඇත. ඔහුත් මාත් දෙදෙනාම පැටලෙනවානම් පැටලෙන්නේ තාර්කික සහ ප්‍රායෝගික කරුණු මූලික කොටගෙන මිස “අරූ මට කෙළියා. මාත් ඌට හොඳ කෙලවිල්ලක් කෙළවන්නම්” යන අරමුණින් නොවන නිසාය.

මම ගුරු සංගම් වලට සම්බන්ධ නොවීම සහ වර්ජනය නොකිරීම මගේ පුද්ගලික තීරණයකි. මම වඩාත් සතුටු වන්නේ මගේ සිසු දරු දැරියන් සමඟ හැකි වැඩිම කාලයක් ගත කිරීමෙනි. එය මා සතු අයිතියකි. ශ්‍රී ලංකාවේ සහ අනෙකුත් රටවල දරු දැරියන්ට උගන්වා ඇති මම දැන් වුණත් ශ්‍රී ලංකා පාසලක ඉගැන්වීම්ට කැමැත්තෙමි. එයට හේතුව මම තාමත් විශ්වාස කරන්නේ වැඩිම පිරිසකට ඉගැන්වීමට තිබෙන හොඳම ස්ථානය වන්නේ රජයේ පාසල බවය. විශේෂයෙන්ම අඩු පහසුකම් සහිත ඈත ගමක දරුවන්ට නැවතත් ගහක් යට ඉගැන්වීමට මම තවමත් සිහින දකිමි. නමුත් මේ වන විට එය කළ නොහැක්කකි. ඒ ගැන යම් කණගාටුවක් දැනුනත් මා රජයේ පාසල් දෙකක අවුරුදු හතරක් තුළ කළ රැකියාව සම්බන්ධයෙන් මට බොහෝ සතුටුවිය හැක.

මම දැන්නම් කොහොමත් වර්ජනය නොකරමි. මීට වසර විස්සකට පමණ පෙර මා රජයේ ගුරු වෘත්තියෙන් ඉවත්වූ නිසා මම ඔළුවෙන් හිටගෙන වර්ජනය කළත් කාටවත් දැනෙන්නේවත්, වැඩක් ඇත්තේවත් නැත.

Good old days of my teaching to the children in Mahawilachchiya

Ernesto Che Guevara’s 50th Death Anniversary – Revisiting Che After 50 years of His Death


 

Ernesto Che Guevara

Ernesto Che Guevara

Ernesto Che Guevara, the Argentine revolutionary (fondly named as Che) was a big inspiration to me while I was a teenager. Though I was born into a family of conventional socialist communist values, I also admired Che more than I did Lenin. My late father being a member of the Communist Party of Sri Lanka  from its inception, our home was full of Soviet communist literature translated into Sinhala that were directly sent from the former Soviet Union. I grew up reading Soviet fairy tales as a kid and then I had the capacity of reading and comprehending hardcore communist doctrines that were sent in huge volumes as I was an avid omnivorous reader ever since I could read the Sinhala alphabet. (I could not read a decent English book till I was 25.) I had the luck of reading much-loved Soviet revolutionary novels and short stories at a very young age. Oh, I cherish those good old days. Being an inexperienced and immature kid in 80’s, I believed that all those propaganda literatures was 100% true and the Soviet Union was the Heaven on Earth. But within the next decade (to be exact between 1990 – 1991) I saw the great Soviet Empire collapsing and reducing into rubbles and a cake baked into the real size and the shape of the Founding Father of the Soviet Union, Vladimir Lenin was cut into slices and eaten by the Russians themselves.  My dad was lucky enough not to be alive to see such horrific scenes as he left the planet in 1989, a year before the great collapse of the Soviet Union started.

Coming back to Che, I read about him from some (mostly hidden) books my eldest brother Nayanasena Wanninayaka used to bring when he came home during his vacations from his higher studies. For me, Che was more attractive, charismatic and sexier than any of the other revolutionaries, be it Lenin, Mao or Fidel. But I did not find much to read about Che except for the few weekend newspapers articles published during his birth and death anniversaries. Che was not a welcome word in my village, Mahawilachchiya, where a big-time massacre of Janatha Vimukthi Peramuna (JVP) cadres said to have taken place in 1971, a year before I was born. The dead bodies of the JVP cadres were dragged by police jeeps in ropes and put into public display during Rohana Wijeweera’s failed rebellion in 1971. The JVP cadres were commonly known as “Che Guevara guys” (චෙගුරා කාරයෝ) those days by the people. So, people were that scared of Che, whom Wijeweera (blindly) followed. The books about both the Argentine and the Sri Lankan revolutionaries (Che and Wijeweera) were usually burnt as soon as they were read since it could always invite troubles. To make things worse, late Rohana Wijeweera again attempted to topple the government during 1988-89 and the whole country came into a standstill when his then banned party, the JVP imposed “a curfew” in the country and Wijeweera was only a few steps away from overthrowing the government. So, me being a teenager during that time meant a lot of risks and I had to hide my admiration to Che, the revolutionary. Besides hundreds of both military and government sponsored paramilitary troops were haunting at night everywhere in the country and in the morning, one could see slaughtered young men and women by the roadside. Rohana Wijeweera was apprehended by the government security forces and killed and burnt -some say alive – in 1989. The then President Late Ranasinghe Premadasa brutally annihilated the rebels after the invitation for peace talks by the former was completely rejected and ignored by the latter.

I read Malini Govinnage’s Che Guevara (මාලිනී ගෝවින්නගේ – චේ ගුවේරා,) a Sinhala language biography of Che in 2006 which was short and sweet. Then I read Ernesto Che Guevara’s The Bolivian Diary in a year or two later which gave me more insight into this amazing man’s life. I also could watch the movie The Motorcycle Diaries during the same period which depicts as to how Che’s sympathy with the downtrodden people started. Much later, I watched the two-part 2008 biopic named “Che” by the director Steven Soderbergh. This gave me much insight into the man than any of the aforesaid publications I mentioned. I fell in love with this as it used both feature and documentary style that did not end with a “suckumentary” as it happens with most of the hero-worshipping genres.

I am yet to read the other books written by and about Che and hopefully I would get the chance within the next couple of months as I too am eagerly getting ready to go to volunteer in some South American countries during the next 5 years. No, I will not try to imitate him as I cannot make up my mind even to kill a venomous serpent creeps into my house and mostly, I would make it go peacefully.  So, killing is not my kind of revolution. It is more into educating the children and youth to make a difference in themselves and eventually, the rest of the world.

I am not in the right position to evaluate the place Che has been given in the history as I am not informed enough for getting into such a daunting task. All I can do as of now is to explore into the legacy the “Comrade Che” has left behind for me and the rest of the world.

Ernesto Che Guevara

Ernesto Che Guevara

Ernesto Che Guevara

Ernesto Che Guevara

Meeting Dian Gomes After a Long Time


Dian Gomes

Dian Gomes – Photo Courtesy – BUSINESS TODAY

I had the great pleasure of meeting with Dian Gomes, the Chairman of Hela Clothing  (an apparel manufacturing company,) in his Colombo office a few days ago. He was my superior at MAS Holding (Slimline subsidiary) between the years 2001 – 2002. (Well, he was my superior, but he was also a friend, a mentor and a brother to me, rather than a ‘boss’ throughout my acquaintance with him over the years).

Even though my employment with MAS was short-lived, during which time I learnt valuable lessons from this amazing motivator of aspiring employees (and “a ruthless executioner” when it comes to shoddy employees.)

I left the comfortable, pensionable government employment as a teacher of English in my village school because I was frustrated and disappointed with the lethargic system in government service and joined MAS in the year 2000 to improve, advance and develop myself so that I could contribute my two cents to the world to which I felt I was indebted for making me who and what I was.

I observed and learnt much at MAS from Dian. Due to that I was able to bring Horizon Lanka Foundation to what it is today. This was mainly due to what I learnt and observed mainly from Dian, relating to marketing and management strategy. I am a village farmer’s son and do not have the luxury of possessing an MBA from Harvard Business School nor any degree from a local university either for that matter!

I hope Dian would be there to guide me further to make Horizon Lanka a global brand in dynamic education strategies and innovative teaching methods, (in Horizon Academy children’s term, Hogwarts School of Witchcraft and Wizardry, the imaginary magic school in the United Kingdom that was created by Harry Potter famed J. K. Rowling in her amazing imagination) that could provide the children  opportunities and avenues in higher education in Sri Lanka and abroad,  also  guide them into the entry level ‘job market’ without wasting their youth, like what happened to me in the prime of my youth due to lack of proper guidance and opportunities.