Stay home! Don’t waste your time and money.
Alborada (2021 Movie)
ෆිදෙල් කස්ත්‍රෝගෙන් දක්ෂිනාංෂික ජේ. ආර්. ට හවානා සුරුට්ටු, වාමාංශික අපේ අප්පච්චිට ගමේ කඩෙන් වැනිලා සුරුට්ටු
අපේ පවුලම වාමාංශික අදහස් තිබුණු අය. අප්පච්චි ගොවියෙක් වුණත් ගමේ හිටපු කමියුනිස්ට්කාරයෝ දෙන්නගෙන් එක්කෙනෙක් නිසා (අනිත් එක්කෙනා මුදියන්සේ මාමා) අපේ ගෙදරත් ඒ කාලෙ බර්නාර්ඩ් සොයිසා, K. P. සිල්වා වගේ අය ආවම රෑ දෙගොඩහරි ජාමෙ වෙනකං ශ්‍රී ලංකාවේ කමියුනිස්ට් විප්ලවය සැලසුම් කරනවා. අම්මා යටිහිතිං බැණ බැණ මේ කයිවාරුකාරයන්ට උණු කෝපි හදන්න ඕනෑ.
අපේ අප්පච්චි කොච්චර කමියුනිස්ට්ද කිව්වොත් නරක බව දැනදැනම කස්ත්‍රෝ වගේ සුරුට්ටුවකුත් බිව්වා. ඒත් කස්ත්‍රෝ මාසිකව හවානා සුරුට්ටු එව්වේ දක්ෂිණාංශික ජේ. ආර්.ට. අපේ අප්පච්චිත් ඇරියේ නෑ. වැනිලා සුරුට්ටු ගණන් අඩු නිසා හාල් සේරුවක්, පාන් රාත්තලක් ගන්න ගෙදර සල්ලි නැති වුණත් අම්මගෙන් බැණුම් අහගෙන වැනිලා සුරුට්ටුවක් කස්ත්‍රෝ වගේ උජාරුවට ඉරුවා. ආන්න එහෙමයි හොඳ කමියුනිස්ට් කාරයෝ.
සමහරවිට මමත් බටහිර රටවල ඉතාම කෙටිකාලයක් හෝ ගතනොකළානම් තවදුරටත් වාමාංශික අදහස්වල ඉන්න තිබුණා. රටින් පිට ඉද්දි දකින ආකර්ෂණීය දේවලට වඩා හිත යන්නේ අසීමිත ලෙස නව දැනුමට විවෘත වෙන එක.
ඉස්සර අපි පරම දැනුම විදිහට හිතාගෙන හිටියේ දිවයින, මනහර සහ රාවය වැනි ප්‍රකාශනවලින් ඔවුන්ගේ කතු මඬුල්ලේ සිතැඟිවලට අනුකූලව තෝරාබේරාදුන් දේවල් විතරයි.
ඒත් නිදහස් මතවාද වලට නිරාවරණය වුණාමයි තේරෙන්නෙ අපි මෙච්චරකල් ලෝක දැනුම ලබාගත්තා කියලා හිතාගෙන ගෙදර තියෙන ලුණු පොල්කට්ට වටේ විතරයි ගිහින් තියෙන්නේ කියලා.
ගෝඨාටත් බනිමු. ආර්ථිකයත් ගොඩ දාමු.
අපේ රටේ කුඩාම ඒකකය ගම. පරිපාලන වශයෙන් ඒක ග්‍රාමනිළධාරි කොට්ඨාශයකට, ප්‍රාදේශීය ලේකම් කොට්ඨාශයකට, ප්‍රාදේශීය සභාවකට සම්බන්ධයි. මේ දවස්වල ජනමාධ්‍යවල සහ සමාජ මාධ්‍යවල පේන විදිහටනම් ගම්වල හරි ප්‍රශ්න. සජිත්ගේ, අනුරගේ විතරක් නෙවෙයි ගූග්ල් චෙක් එකෙන් ජාමෙ ගැටගහගන්න “මහා පරාක්‍රමබාහුගේ” ඉඳලා අනෙකුත් සියළුම YouTube ගොබිලන්ගේ පඬුපුල් ආසන රත්වෙලා. ගමේ ඔය ප්‍රශ්න වැඩි හරියක් ගම ඇතුළතම විසඳන්න පුළුවන් ඒවා.
මමත් ගමක ඉපදුන, අවුරුදු 33ක් වෙනකල් ගමක ජීවත්වුණ, දැනටත් වෙනත් ගමක ජීවත් වෙන කෙනෙක්. ඒ අතරතුරදී කලින් කළ නගරවල කෙටි කාලයන් ජීවත් වුණා. මම ජීවත් වුණේ ඉතාම කටුක, වියළි කලාපීය ගමක. ඒත් මම දන්නා දේ තමයි ගම කියන ඒකකය තුළ ටිකක් මහන්සි වෙලා වැඩ කළොත් ප්‍රශ්නවලින් ගොඩ එන්න පුළුවන්.
උදාහරණයක් විදිහට අපේ ගමට (මහවිලච්චිය) ත්‍රස්තවාදී ප්‍රහාර එල්ල වෙද්දි පොලිසියේ ශක්තිය පුංචියි. එයාලට පොලීසිය ආරක්ෂා කරන්න පුළුවන් වුණාට විශාල ජනපදයක් ආරක්ෂා කරන්න පිරිස් බලයවත්, ආයුධ බලයවත් තිබ්බෙ නෑ. ඒත් එයාලා සුළු ශක්තිය යොදවලා වුණත් උපරිමයටත් එහා දෙයක් කළා. මිනිස්සු පොලීසියට උපරිම සහයෝගය දුන්නා. (පොලීසිය සහ ගම අතර මේ සුහදතාවය 88/89 ජවිපෙ ත්‍රස්තවාදය කාලෙත් නොබිඳී තිබුණා. කිසිම අනවශ්‍ය අතඩංගුවට ගැනීමක් මා දන්න තරමින් පොලීසිය කළේ නෑ. ඒ වෙනකොට ගමේ පොලීසියේ හිටියෙ ඉතාම බුද්ධිමත් ප්‍රධානියෙක්.
යුද්ධය පටන්ගත් මුල්ම කාලෙ ගමේ හමුදාව හිටියෙත් නෑ. පස්සෙ කාලෙක පුංචි හමුදා කඳවුරක් ගමේ කෙළවරක තිබුණත් ගම මූලික වශයෙන්ම ආරක්ෂා කළේ ඒ කාලේ “ගම් බට්ටන්” ලෙස අවඥාවෙන් සැලකූ ග්‍රාමාරක්ෂක (දැන් සිවිල් ආරක්ෂක) භටයන්.මුලින්ම ගමට ප්‍රහාර එල්ල වෙද්දි ග්‍රාමාරක්ෂක භටයන් ලෙස සංවිධානය වූ වැටුප් ලබන භටයෝ හිටියේ නෑ. ගමේම පිරිමි අය අතට අහුවුණු කැති, පොරොව, පොලු අරගෙන රෑ එළිවෙනකල් මදුරුවො තල තලා උපක්‍රමික වශයෙන් වැදගත් තැන්වලට කුඩා කණ්ඩායම් ලෙස රැස්වී ගම ආරක්ෂා කළා. අපෙ අයියාත් අප්පච්චිගෙ බෙහෙත් කොටන තුවක්කුවයි කැත්තකුයි අරන් ගියා. ගමේ තරුණ, වැඩිහිටි අය එයාලම මිලීෂියා එකක් හදාගත්තා. පස්සෙ කාලෙක මෙල් ගිබ්සන් රඟන The Patriot චිත්‍රපටය බලද්දියි තේරුණෙ අමෙරිකානු නිදහස් සටනෙදිත් අමෙරිකානු ගැමියන් එවැනිම ආකාරයට සන්නද්ධ වූ බව. (අනෙත් ගම්වලත් එහෙමයි. බයේ ගම් දාලා ආව අය තමයි දශක ගණන් අනාථ කඳවුරුවල ලැග්ගේ.)
ඕනෙ නම් අපේ ගම්වල අයටත් ජේ. ආර්. ජයවර්ධනට බැණ බැණ ඉන්න තිබුණා. ඒත් එහෙම කළේ නෑ. ජේ. ආර්. ටත් බැන්නා. ගමත් රැක්කා. දැන් ඉතිං ගෝඨාට බැණ බැණ ඉඳලා වැඩක් නෑ. මහන්සිවෙලා ආර්ථික අර්බුදයෙන් ගොඩ එන්න හැමෝම හිතට ගත්තොත් ඊළඟ පරම්පරාවට රටක් ඉතිරිවෙයි. ආර්ථිකයත් ගොඩ දාමු. ගෝඨාටත් බනිමු.
බොහොමයක් ගම්වල මූළික යටිතල පහසුකම් (මහාමාර්ග, වාරිමාර්ග, විදුලිය, ජලය, දුරකථන, ඉන්ටෙර්නෙට්, සෞඛ්‍ය) දැනටමත් ලැබිලා ඉවරයි. අපවැනි රටක මේ තියෙන දේවලින් වැඩ අරන් ඊළඟ පියවරට යායුතුයි. ලෝකෙට ණය වුණා හොඳටම ඇති.
ආණ්ඩු විසින් කරන්න ඕනෙ ප්‍රතිපත්තිමය මැදිහත්වීම් පමණයි. ඒවා වෙන්නෙ හෙමින් බව ඇත්ත. ඒ වගේම වැරදි ප්‍රතිපත්ති තීරණවලට විරුද්ධ වෙන එකත් ගම ඇතුළෙන්ම වෙන්න ඕන දෙයක්. ඒක දැනටමත් වෙනවා. පොහොර සිද්ධිය හොඳ උදාහරණයක්. හැබැයි ඒවා වෙන්න ඕන ජවිපෙට හරි සජබෙට හරි හයිජැක් කරන්න දෙන්න බලාගෙන නෙවෙයි. ඒත් වෙලා තියෙන්නෙ ඒක. උන්ගෙ වැඩේ කෙරුණට පස්සෙ උන් අයෙත් ගැමියන්ට (සුපුරුදු පරිදි) බූට් එක තියනවා. ඒත් මේව කිව්වට කවුරුවත් අහන්නෙ නෑ.
ප්‍රතිසංස්කරණ, ප්‍රතිසංස්කරණ හා ප්‍රතිසංස්කරණ
වත්මන් ආර්ථික අර්බුදයෙන් විතරක් නෙවෙයි කවදත් ආර්ථිකයේ තියෙන අභියෝග ජයගන්න පුළුවන් කොච්චර අඩුපාඩු තිබුණත් වෙළඳපොළ ආර්ථික ක්‍රමයෙන්ම තමයි. ඉතා වේගවත් ප්‍රතිසංස්කරණ සෑම ක්ෂේත්‍රයකම කළයුතුයි. නැති වෙන්නට දෙයක් නැති මෙවැනි අවස්ථාවක් ඒ සඳහා කදිමයි. ආණ්ඩුව බිස්නස් කරන එකෙන් අයින්වෙලා, ඒවා නියාමනය කරලා, හරියට සරල බදු ප්‍රතිපත්තියක් ක්‍රියාත්මක කළානම් හොඳටම ඇති.
කර්මාන්ත ක්ෂේත්‍රයේ වේගවත් දියුණුවක් ඇතිකරන්න නම් දැනට කම්කරුවන්ට, සේවකයන්ට හා වෘත්තීය සමිතිවලට දැඩි වාසි සැලසෙන විදිහට හදලා තියෙන නීති වෙනස් කරලා ආයෝජකයන්ට, ව්‍යවසායකයන්ට, පාලන අධිකාරීන්ට පහසු විදිහට නීති උඩු යටිකුරු කරන්න ඕනෑ. එතකොට ආයෝජන ගලාගෙන එයි. පිටරටවල සල්ලි හංගන දේශීය ධනවත්තු ඒවා මෙහේ ව්‍යවසායකත්ත්වයට යොදවයි. යම්කිසි ව්‍යාපාරයක් පාඩු ලබනවානම් එය වසා දමනවාට වඩා සේවක පිරිස අඩුකරලා, සේවක ප්‍රතිලාභ අඩුකරලා, පිරිවැය අඩුකරලා ව්‍යාපාරය රැකගතයුතුයි. අමාරු කාලය පසුවී නැවත ලාභ ලැබෙන්න ගත්තම අයින් කළ සේවක පිරිසම වුණත් ආපසු බඳවාගත හැකියි. දියුණු රටවල කෙරෙන්නෙ එහෙමයි. මෙහෙ කරන්නේ වෘත්තීය සමිතිවල උද්ඝෝෂණ නිසා මුළු ව්‍යාපාරයම කඩා වැටී සියල්ලම නැති භංගස්ථාන වීමයි.
විදුලිබල මණ්ඩලය පාන්දර දෙකට ගිවිසුම් ගහලා හරි සම්පූර්ණයෙන්ම පෞද්ගලීකරණය කරලා අඩුම ගානෙ සමාගම් පහකටවත් කොටස් විදිහට විකුණන්න ඕනෑ. තක්කඩි විදුලි එන්ජිනේරුවෝ වර්ජනය කරනවානම් කුප්පි ලාම්පුවක් පත්තු කරගෙන හරි ඒ ගිවිසුම් අත්සන් කරන්න ඕනෑ. රටේ විදුලිබල ප්‍රශ්නයට තියෙන ප්‍රධානම බාධාව විදුලි එන්ජිනේරු මාෆියාව. පුනර්ජනනීය විදුලිය නිපදවීමටත් තිබෙන ලොකුම හෙනය ඔවුන්. ඔවුන්ගේ හුලං බස්සන්නේ නැතුව විදුලිබල ප්‍රශ්නය කිසිම ලෙසකින් විසඳන්න බෑ.
දුම්රිය දෙපාර්තමේන්තුව වහාම පෞද්ගලීකරණය කළයුතුයි. ලංගම පවත්වාගෙන යාමෙත් කිසිම තෙරුමක් නෑ. ඒවා ලාභ ලබන්නනම් අනිවාර්‍යයෙන්ම ගාස්තු වැඩිකළයුතුයි. පෞද්ගලික අංශයට මේවා විකුණාදැමිය යුතුයි. එවිට ඔවුන් සේවාවන් දියුණුකරලා වැඩි ලාභයකුත් ගනියි. දැන් තියෙන ප්‍රවාහන ගාස්තු කොහෙත්ම ප්‍රමාණවත් නෑ. ශ්‍රී ලංකන් ගුවන් සේවය පුළුවන් කෙනෙකුට කීයකට හෝ විකුණාදමා ඒ වෙනුවෙන් විනාශවෙන මහා ධනස්කන්ධය වහාම නැවතිය යුතුයි. ඉන්දියාවත් මෑතකදී ජාතික ගුවන් සේවය තුට්ටු දෙකට විකුණා දැමුවා.
සියලුම රාජ්‍ය සහ අර්ධ රාජ්‍ය බැංකු අකාර්‍යක්ෂමයි. ගනුදෙනුකරුවන්ට සලකන ආකාරය අන්තිමයි. මහබැංකුව විතරක් ආණ්ඩුවට තියාගෙන සියලුම රාජ්‍ය බැංකු සම්පූර්ණයෙන්ම පෞද්ගලිකකරණය කරන්න ඕනෑ. අනෙක් රාජ්‍ය බැංකුවල සියයට එකක කොටසක්වත් ආණ්ඩුවට තියාගන්න ඕනෙ නෑ. රාජ්‍ය හා පෞද්ගලික අංශයේ මෙන්ම හැකි සෑම විටම කුලී වැඩකරුවන්ගේ පවා අදාළ මුදල් බැංකු ගිණුම්වලට යොමුකළ යුතුයි. අර්ථිකයේ සියලුම ගෙවීම්, ලැබීම් බැංකු පද්ධතිය හරහා කළයුතුයි. එවිට සුළු මුදලක් හෝ ඉතිරි කිරීමට පෙළඹෙනවා මෙන්ම අනෙකුත් බැංකු පුරුදු සමාජයේ සෑම ස්තරයකටම හුරුවෙනවා.
විදුලි සංදේශ නියාමන කොමිසම, තොරතුරු තාක්ෂණ හා සන්නිවේදන නියෝජිතායතනය (ICTA) වගේ දේවල් සම්පූර්ණයෙන්ම ප්‍රතිසංස්කරණය කරන්න ඕනෑ. ඕවයෙ ඉන්න නාකි ඩයිනසෝර්ලා ගෙදර යවලා, අලුතෙන් හිතන්න පුළුවන්, තරුණ කණ්ඩායම් ඕවට ගන්න ඕනැ. (මේ අපිත් දැන් ඕවට නාකි වැඩියි.) අලුතින් ඇතිවෙලා තියෙන Platform Economy | වේදිකා ආර්ථිකය (Amazon, AirBnB, Baidu, Uber, etc.) ගැන අවබෝධයක් තියෙන සහ ඒවගෙන් වැඩගන්න පුළුවන් තරුණ තරුණියෝ කොච්චරවත් ඉන්නවා.
දිස්ත්‍රික් ලේකම් කාර්‍යාල, ප්‍රාදේශීය ලේකම් කර්‍යාල, ග්‍රාම නිලධාරී කාර්‍යාල සියල්ලම ඉතාම ප්‍රගතිශීලී තරුණ පිරිසක් හරහා සම්පූර්ණ smart office බවට පත්කරන්න ඕනෑ. මේ කාර්‍යය සඳහා ලෝක බැංකු ආධාර යටතේ ICTA නම් සුදු අලියා හරහා අති විශාල මුදලක් නාස්ති කර ඇති නමුත් සිදුවී ඇත්තේ සොච්චම් කාර්‍යයක්. ඒ නිසා කිසිම හේතුවකට ශ්‍රී ලංකා තොරතුරු හා සන්නිවේදන තාක්ෂණ නියෝජිතායතනයේ ඔලමොට්ටල ඩයිනසෝරයන් මේ ක්‍රියාවලියට ඈඳාගතයුතු නෑ. මුලින් උපකරණ, පුහුණුව සහ වේගවත් internet බිල් සඳහා අධික වියදමක් ගියද සේවක පිරිස විශාල ලෙස අවම කර කාර්‍යක්ෂමතාවය වේගයෙන් වැඩිකර, විශාල කාර්‍යාල සංකීර්ණ පවත්වාගෙන යාම, විදුලි බිල්පත් ගෙවීම, ආයතන නඩත්තුව, ප්‍රවාහන වියදම් වැනි දේ අඩුවීම මගින් ආර්ථිකයට දීර්ඝකාලීනව ලැබෙන වාසි සමග සලකා බැලූ කල මෙය ඉතාම පිරිවැය එලදායිතාව සහිත (cost effective) ක්‍රියාවලියක්. මේ මගින් හිතාමතා සේව ප්‍රමාද කිරීම සහ පගාව, අල්ලස සහ දූෂණය අඩුකිරීම මගින් ආර්ථිකයට ලැබෙන වාසිය අතිවිශාලයි.
ග්‍රාම නිලධාරීන්ගේ කාර්යභාරය තවත් පුළුල් කළයුතුයි. ඔවුන් සියල්ලන්ටම ලැප්ටොප් පරිගණකයක්, ටැබ් එකක්, smartphone එකක් සමග හොඳ මෝටර්සයිකලයක්, ඉන්ධන, දුරකථන සහ internet දීමනා ලබාදී ඔවුන්ගේ කාර්‍යය වේගයෙන් කරගැනීමට අවශ්‍ය පුහුණුව සහ ඉංග්‍රීසි දැනුම දිය යුතුයි. රාජ්‍ය පරිපාලනයේ විශාල දායකත්වයක් දරන මොවුන්ට තවමත් දක්වන්නේ යුද්ධයේ අවසාන කාලය දක්වාම ග්‍රාමාරක්ෂක භටයන්ට දුන් අඩු සැලකිලිමයි. යුද්ධයේදී තර්ජිත ගම් රැක ගැනීමේදී විශාල සේවයක් කළ ග්‍රාමාරක්ෂකයන් “සිවිල් ආරක්ෂක බලකාය” ලෙස නම්කර, වැටුප් වැඩිකර, අලංකාර නිල ඇඳුමකින් හැඩගන්වා ඔවුන්ට කළ සැලකිල්ලට නොඅඩු සැලකිල්ලක් ග්‍රාම නිලධාරීන්ට, නිලධාරිනියන්ට දිය යුතුයි. එක කොට්ඨාශයකට ග්‍රාම නිලධාරියකු සහ සහය ග්‍රාම නිලධාරියකු පත්කර කිසිදු ප්‍රමාදයකින් තොරව එක් නිලධාරියකු නැත්නම් ඒ නිලධාරියාගෙ සියලු කටයුතු සහය නිලධාරියා මගින් කළ හැකිවන ලෙස බලය පැවරිය යුතුයි.
නීතියට ඉහළින් ක්‍රියාත්මකවන තක්කඩි වෘත්තිකයන් පිරිසක් බවට පත්ව සිටින වෛද්‍යවරුන් බැඳ දැමිය යුතුයි. ඔවුන්ට රටේ සෙසු පුරවැසියන්ට ඉහළින් කිසිදු වරපසාදයක් නොදිය යුතුයි. වෛද්‍ය ක්ෂේත්‍රයේ වෘත්තීය සමිති තහනම් කිරීමේ නීතිරීති ගෙන ආ යුතුයි. ඔවුන් සෙසු සියලු වෘත්තීන්ට නරක ආදර්ශයක් බවට පත්වී සිටින්නේ 1980 ගණන්වල සිට. පැවති සෑම රජයක්ම ඔවුන් ඉදිරියේ දණ ගැසුවා. ඉන්දීය රජය සමග ගිවිසුමකට ගොස් දකුණු ඉන්දීය වෛද්‍යවරුන්, හෙද වෘත්තිකයන් හා පරිවෘත්තීය සේවාවල නියුක්තිකයන් මෙරටට ගෙන්වා අපේ රටේ දෙමළ භාෂා පරිවර්තකයන් යොදවා ප්‍රතිකාර ලබාදී වෛද්‍ය වෘත්තිකයන්ගේ තක්කඩි ක්‍රියාකාරකම් මැඩලිය යුතුයි.
පොලීසියේ සිවිල් කටයුතු (ලේඛන ලබාගැනීම, අවසර පත් ලබා ගැනීම, දඩ ගෙවීම ආදිය) සියල්ලම පොලිස් දෙපාර්තමේන්තුවෙන් පිට සේවාවක් මගින් (ග්‍රාම සේවා නිලධාරීන් වැනි) සිදුකර පොලීසිය හුදෙක් නීතිය හා සාමය ආරක්ෂා කිරීමේ රාජකාරිවල පමණක් නියැලිය යුතු වුණාම ඇති. මෙයින් ඔවුන්ට ඒ රාජකාරි වඩා කාර්‍යක්ෂමව කළහැකි වනවා පමණක් නොව නොදන්නා වැඩ කිරීමට ගොස් කුණු බැණුම් ඇසීමට සිදුවෙන්නේත් නෑ.
කුමන ආගමක පූජකයන්වත් කිසිම රාජ්‍ය පාලන කටයුත්තකට, රාජ්‍ය උත්සවයකට, පාසල්, විශ්වවිද්‍යාලවල කිසිම කාර්‍යයකට සහභාගි කරගතයුතු නෑ. පාසල්වල කිසිම ආගමක් ඉගැන්විය යුතු නෑ. ආගමක් අදහන එක යට ඇඳුමක් ඇඳීම වැනිම අතිශයින්ම පෞද්ගලික කටයුත්තක්. ආගම්වලට සහ යට ඇඳුම්වලට රාජ්‍ය අනුග්‍රහයක් දෙන්න අවශ්‍ය නෑ.
සියලුම ආගමික ස්ථානවල ආදායම් විගණනය කළයුතුයි. ත්‍යාග මුදල්, භාණ්ඩ ලෙස කරන ප්‍රධාන, ඉඩම් ප්‍රධාන ආදිය ආදායම් බදුවලට යටත් කළයුතුයි. ආගමික ස්ථානවල පොට්ට කාසි එකතු කිර්‍රිම, ස්වර්ණාභරණ ලෙස පූජාවන් ලබාගැනීම තහනම් කළයුතුයි. පූජකයන්ට, දෙවියන්ට හෝ ආගමික කතෘවරුන්ට ස්වර්ණාභරණ මොකටද? අවශ්‍යනම් බැංකු මාර්ගයෙන් අදාළ ආගමික ස්ථනයට කැමති ප්‍රදානයක් කර රිසිට් පතක් ලබාගත හැකියි. ඒ කිසිවක් පූජකවරයකුගේ පෞද්ගලික ගිණුමකට නොයායුතුයි. ලැබෙන ආධාරවලින් කරන සමාජ කාර්‍යයන් කලින් අනුමත කරගෙන සීමාවන් තුළ කළ යුතුයි. කරන්නේ සමාජ සත්කාර හෝ ආගමික ක්‍රියානම් ඔවුන්ට සැඟවීමට දෙයක් තිබිය යුතු නෑ.
ජනාධිපතිවරයා, අගමැතිවරයා හෝ වෙනත් කිසිම මහජන නියෝජිතයකු රාජකාරි වෙලාව තුළ අගමික ස්ථානවලට, මලගෙවල්වලට, මගුල් ගෙවල්වලට හෝ කොටහළුගෙවල් වලට නොයායුතුයි. (අවශ්‍යනම් ඒවා පෞද්ගලික මට්ටමෙන්, පෞද්ගලික සම්පත් යොදාගෙන කරගත්තාට අපිට කමක් නෑ.) ඒ වගේම එවැන්නන්ට ඔවැනි උත්සව වලට ආරාධනා කරන්නන්ටද මඩු වලිගෙන් තැළිය යුතුයි. මා පෞද්ගලිකව විශ්වාස කරන්නේ දේශපාලකයන්ට තමන්ගේ හෝ තමන්ගේ දියණියගේ මගුල් ගෙදරට ආරාධනා කරන්නන් ඈත කාලයේ යුරොපයේ තිබුණා යැයි කියන මනමාලිය මුලින්ම එවැන්නන් අතින් ඉඳුල් වියයුතුයි යනුවෙන් සිතන දීනයන්. ඒ නිසා එසේ ආරාධනය කරනවානම් ඒ හරියත් අදාළ දේශපාලකයා ලවාම කරගත යුතුයි.
නන්දගේ කොලම – 3 – හදවත රත්තරන් ජෝති ගැයූ අර්තාපල් ප්‍රවර්ධන ගීතය
ජෝතිපාල මියගොස් දශක තුනහමාරක් කිට්ටු වී ඇතත් ඔහුගේ ජනප්‍රියත්වය බිඳකුදු අඩු වී නැති බව අවිවාදිතය. මා උගන්වන නව යොවුන් වයසේ ගැටයන් ගැටිස්සියන් පමණක් නොව ප්‍රාථමික පංතිවල පැංචන් පැංචියන්ද ඉංග්‍රීසි පාඩම් අතර තුරදී මම ජෝතිපාලගේ ගීතයක් Zoom හරහා විකාශය කළ විට ඊළඟ දිනයෙත් “ඒ මාමාගේ සිංදුවක්ම” ඉල්ලා පංති වර්ජනය කරති.
ජෝති ජීවත්ව සිටි කාලයේදී ඔහු හින්දි ගී තනුවලට තේරුමක් නැති ගී ගයන පීචං ගායකයකු බවට “හෙළ සංගීත කෙතේ පහළ වූ ගාන්ධර්වයන්” විසින් අවලාද නගනු ලැබිණි. ජෝති ඒවා අධෝ වාතයක් තරම්වත් මායිම් නොකොට මියයන තුරුම මිහිරි ගීම ගැයීය.
හින්දි ගී තනු වලට “සිරියා මේ සාරා නැගේවි හද මෝරා” වැනි මෙලෝ තේරුමක් නැති එහෙත් නොනටා සිටිය නොහැකි මනහර ගීත මෙන්ම පුදුමාකාර ගායන ප්‍රතිභාවක් පෙන්වූ (මා දන්නා පරිදි) original තනුවලට නිර්මාණය කළ “රන් ඇට පොට රිදී හවඩි කොහෙන් ගෙනෙන්නේ,” “මා ප්‍රාර්ථනා ආශාවෝ,” “පාට පොදක් තිලකෙ ලා” වැනි අනර්ඝ ගීතද ගැයීය.
ජෝතිපාලගේ ගායන ප්‍රතිභාවට ආසන්නයේ හෝ තැබිය හැකි අනෙක් ගායකයෙක් ලෝකයේ කොහේ හෝ සිටියේ නම් ඒ මෑතක දී කොරෝනා විසින් අපෙන් උදුරාගත් අසහාය ඉන්දීය ගායක S. P. බාලසුබ්‍රමානියම් පමණි.
ජෝති ආදර ගීත, විරහ ගීත, දේශාභිමානී ගීත, විකට ගීත මෙන්ම බොදු බැති ගීතද කොතරම් ගැයුවත් ඔහු කෘෂිකාර්මික ගීතද ගයා ඇතැයි කීවොත් ඔබ පුදුම විය හැක.
ඇත්තෙන්ම ජෝතිගේ ගීතවල එකදු වචනයක් වත් නොතේරුණත් ජෝතිට වැඩියෙන්ම ආදරය කරන්නේ නුවර එළියේ, බදුල්ලේ සහ යාපනයේ අර්තාපල් ගොවියන් ය. මා දීර්ඝ කාලයක් මේ දිස්ත්‍රික්ක තුනේම ජීවත් වී ඇති නිසා අර්තාපල් ගොවියන් ජෝතිට ඇති ජාති, අගම් වලට එහා ගිය මේ අසීමිත ආදරය හොඳින්ම දනිමි.
ඒ කොන්දේසි විරහිත ආදරය (unconditional love) ඇතිවී ඇත්තේ අර්තාපල් පරිභෝජනය ප්‍රවර්ධනය කරමින් Rekha O Rekha හින්දි ගීතයේ තනුවට ජෝති ගැයූ පහත ගීතය නිසාය.
තක්කඩි දේශපාලකයෝ, කාලකණ්ණි ගුරුවරු සහ වාසනාවන්ත සිසු සිසුවියෝ
ශ්‍රී ලංකාවේ තක්කඩි දේශපාලකයෝ, කාලකණ්ණි ගුරුවරු සහ වාසනාවන්ත සිසු සිසුවියන් ගැන එකවර කතාකිරීමට කදිම පරිසරයක් නිර්මාණය වී ඇත්තේ කෝවිඩ්-19 ආශ්‍රිතව ඇතිවී තිබෙන විශේෂ තත්ත්වය නිසාය.
තක්කඩි දේශපාලකයෝ
අපිට මෙතෙක් පහළ වී ඇත්තේ තක්කඩි දේශපාලකයන් පමණි. මේ කුලකයෙන් වියුක්ත වූවකු සිටියේනම් ඒ අතළොස්සක් බව අප හැම දෙනාම දනිමු. තක්කඩි දේශපාලකයන් ගැන ලිවීමට මීට වඩා කාලය නාස්ති කළ යුතු නැත. කළ හැකි එකම දෙයනම් මේ ගොඩටම තක්කඩි රාජ්‍ය සේවකයන් සහ තක්කඩි වෘත්තිකයන්ද එකතු කර ගැනීම පමණි.
කාලකණ්ණි ගුරුවරු
ගුරුවරුන්ට ” කාලකණ්ණි ගුරුවරු” කිව්වේ යැයි කියූ ඉහත කී තක්කඩි දේශපාලකයෙක් ට විරුද්ධව බොහෝ දෙනා කලබල වී ඇත. නමුත් ඒ තක්කඩි දේශපාලඥයා කියූ දෙයට සම්පූර්ණයෙන්ම විරුද්ධ වීමට හේතු මටනම් නැත. මෙතැනදී ප්‍රශ්නයක් වී ඇත්තේ ඔහු වැනි තක්කඩියෙකුට එසේ කීමට සදාචාරාත්මක අයිතියක් නැතිකම පමණි.
මමත් රජයේ පාසල් දෙකක අවුරුදු හතරක් පුරාම ඉංග්‍රීසි සහ පරිගණක ගුරුවරයකු ලෙස ගුරු වෘත්තිය කළ නිසා ගුරු වෘත්තිය සහ ගුරුවරුන් පිළිබඳ යම්කිසි අවබෝධයක් මට ද ඇත.
මම ඊළඟට කියන දේවල්වලින් බොහෝ දෙනාගේ සිත රිදිය හැක. සමහරවිට මට ඉගැන්වූ ගුරුවරුන් කවරකු හෝ මෙය කියෙව්වොත් ඔවුන්ගේද සිත රිදිය හැක. නමුත් මම ලියන්නේ මට සිතෙන දේ ය. අත්විඳ ඇති දේය. අත් දැක ඇති දේය. ඔබ මා සමග එකඟ නැතිනම් මගේ මතයට විරුද්ධ වීමට ඔබට අයිතියක් ඇත.
මමද පාසල් ගුරුවරයකු ලෙස රජයේ පාසල් පද්ධතිය තුළ කටයුතු කළ ගුරුවරයකු නිසා උත්තම පුරුශයෙන්ම මේ කොටස ලියන්නේ මමද ඔවුන්ගෙන් එකෙකු ලෙස කෙටි කාලයක් හෝ සිටි නිසාය.
ගුරුවරු වන අපි කරන විප්ලව ස්ටාෆ් රූම් එකේ තේ බොනකල් විතරය. තේ එක බී පංතියට ගිය වහාම අපි සුපුරුදු ඒකාකාරි, නීරස, නිද්‍රාශීලී ඉගැන්වීමම පටන් ගනිමු.
“ගුරු ගීතය” කියවා හැඟුම්බර වන (හෝ අඬන) අපි දුයිෂෙන් මෙන් පාසල් සාදා, ගම් පිටින් වෙනස් කර උගන්වනවා තබා, නොවරදවා මාසික වැටුප ලැබෙද්දීත් වෙලාවට පන්තියට ගොස් උගන්වන්නේ නැත්තෙමු.
අපේ කාලච්ඡේදයට හරියට වෙලාවට පංතියට නොයන අපි අපේ දූගේ හෝ පුතුගේ පන්තියට අදාළ ගුරුවරයා හෝ ගුරුවරිය වෙලාවට පැමිණියේ නැතිනම් විදුහල්පති ළඟට ගොස් කුනුකුනු ගාමු.
මහ ලොකු මානව හිතවාදී ගුරුවරු වන අපි සිසු සිසුවියකගේ කුමක් හෝ සුළු වරදක් හෝ දඟ වැඩක් නිසා දෙමව්පියන් පාසලට කැඳවූ විට හේනේ හෝ කුඹුරේ සිට දාඩිය පිටින් ගිනි බැඳී දුව එන ඔවුන්ට වාඩි වීමට පුටුවක් හෝ නොදී පැය ගණන් කාර්‍යාල කාමරයේ හිටගෙන සිටීමට සලසා කුරිරු සතුටක් ලබමු.
කොල්ලෙක් කෙල්ලකුට ටොෆියක් දුන් විට අපි මුළු පාසලම ඉදිරිපිට ඔහුගේ ගෙල සිඳලමු. කෙල්ලෙක් කොල්ලකුට රෝස මල් කිනිත්තක් මැසූ ලේන්සු පොඩිත්තක් දුන් විට අපි ඇයට මුළු ගමම ඉදිරියේ ගල් ගසා මරා දමමු. අපේ ගැටවර විය සම්පූර්ණයෙන්ම අමතක කොට කොල්ලන්ට ‘ හුජ්ජ බරට කෙළින් වුණාට තොට … … (බලධරයා විසින් කපාහරින ලදි)” ලෙසද කෙල්ලන්ට “ඇටෙන් පොත්තෙන් එළියට එනකොටම මේකිට … … (බලධරයා විසින් කපාහරින ලදි)” ලෙස පටන් ගෙන ගැටවරයකුට, ගැටවරියකට නොව සතෙකුටවත් නොකියන අසික්කිත කතා කියමින් කඩා පනින අපි “මල් කියන්නෙ කාට කාට – ළමයින්ටයි පාට පාට” වැනි වැල් වටාරම් ගිරවුන් මෙන් කියවමු.
අධ්‍යාපන අමාත්‍යාංශයේ, ජාතික අධ්‍යාපන ආයතනයේ, විභාග දෙපාර්තමේන්තුවේ කාලීනව වෙනස් නොවන ගුරු පුහුණු ක්‍රම, යල් පැනගිය විෂය නිර්දේශ, විෂයයන් කට පාඩම්දැයි පමණක් මනින විභාග ගැන දරුණු විවේචන ගෙන එන අප, ගුරුවරු ලෙස අපේ දැනුම අළුත් කරගනු වෙනුවට ලංකාදීප පත්තරේ කොහෙන් හරි නොමිලේ කියවන්න ලැබුණ විටකදී පවා මුල් පුවත, විදෙස් විත්ති විචාරය, සාහිත්‍ය අතිරේකය හෝ අඩුම තරමින් ක්‍රීඩා පිටුවවත් නොකියවා මුලින්ම “දෙයියෝ සාක්කි“ත්, ඊළඟට ලග්න පලාපලත් පෙර දින ලොතරැයියක් ගත් බව හදිසියේම සිහි වූ විට ලොතරැයි ප්‍රතිඵලත් පමණක් බලා පත්තරය වසා දමා එතනින් මාරු වෙමු.
මේ මොනවා වුවත් තක්කඩි ඇමතියෙකු අපිට “කාලකණ්ණි ගුරුවරු” කියූ විට එය එසේ නොවේ යැයි ඔප්පු කිරීමට අපි ඊටත් වඩා පහත් කතා කියමින් මෝඩ ඇමතියාගෙන් ගේමම ඉල්ලමු.
එහෙත් අපි ගුරුවරු නොවෙමු. මිහිබට දෙවිවරු වෙමු. අපි දෙවියන්ගෙන් වෙනස් වන්නෙ ඇසිපිය හෙළන පමණින් පමණක් වෙමු.
වාසනාවන්ත සිසු සිසුවියෝ
කෙසේ හෝ කොරෝනා, ගුරු වර්ජන, ස්මාට්ෆෝන් නැතිවීම හෝ ඉන්ටෙර්නෙට් සංඥා අඩුවීම නිසා ස්වීප් එක ඇදුණේ දරුවන්ටය. එතෙක් බලු පොරයට දක්කාගෙන යමින් සිටි දරුවන්ට දීර්ඝ ළමාවියක් ලැබී ඇත. උන්ට තමන් කැමති පොතක් පතක් කියවීමට, චිත්‍රපටයක් නැරඹීමට, ටෙලිවිෂන් සීරීස් එකක් නැරඹීමට, සංගීත විඩියෝ එකක් නැරඹීමට, වත්තේ සීමිත ඉඩ පරාසයක හෝ සෙල්ලම් කිරීමට, කොටින්ම කිව්වොත් කලට වෙලාවට කන්නට, බොන්නට, වැසිකිළි යාමට මෙන්ම හුස්ම ගැනීමට පවා නිදහස ලැබී ඇත.
කොරෝනා නිසා පාසල් වැසූ පසු පසුගිය වසර අවසාන හරියේ සිට මේ දක්වා මමත් ඔන්ලයින් ක්‍රමයට ජීවිතය උගන්වන ගමන් (හදිසියේ මතක් වුණ විට) ඉඳහිට ඉංග්‍රීසි ටිකකුත් මගේ සිසු සිසුවියන්ට උගන්වන නිසා ඔවුන්ගෙ වර්ධනය වන පුදුමාකාර නිර්මාණශීලී බව, ව්‍යවසායකත්වය, තාක්ෂණික හැකියාවන්, නිදහස් අදහස් දැක (කලකට පසු හෝ) අප්‍රමාණ සතුටක් ලබමි.
හරිනම් දැන් ළමුන්, දෙමව්පියන් සහ රටවැසියන් එකතු වී “තක්කඩියන්ට” සහ “කාලකන්නින්ට” බලකළ යුත්තේ ළමයින්ට ළමා කාලය දෙන ලෙසත්, මී හරකුන් විසින් නිර්මාණය කර, මී හරකුන් හරහා ලබාදෙන, මී හරක් අධ්‍යාපනය වෙනුවට දරු දැරියනට ජීවිතය ඉගැන්වීමටත් ය. ඉතිරි ටික ළමයින් විසින් කර ගන්නවා ඇත.
දැන්වත් එසේ නොකළොත් සිදුවන්නේ කාලකණ්ණි ගුරුවරු එසේම සිටියදී තක්කඩි සිසු සිසුවියෝ සහ වාසනාවන්ත දේශපාලකයන් බිහිවීමයි.
නන්දගේ කොලම – 2 – අපි මෙහෙමයි දත් මදින්නෙ, දත් මදින්නෙ, දත් මදින්නෙ … … …
අපේ මල්ලී විශ්වවිද්‍යාලයට ගිහින් අවුරුදු හතරකට කිට්ටු වුවත් නගරවලට ගොස් නිවාඩුවට ගමට ආපසු පැමිණෙන අනෙක් තරුණ තරුණියන් මෙන් ඉංග්‍රීසි කලවම් කර සිංහල කතා නොකිරීම සම්බන්ධයෙන් අම්මා විස්සෝප වූයේ මෙසේය.
“ළමයි නමයක් හැදුවා. ඔක්කොටම ඉගැන්නුවා. කැම්පස් ගියේ එකයි. ඒත් මේකාට එක ඉංග්‍රීසි කෑල්ලක් දාලා කතා කරන්න බැරි හැටි! … ආමි එකට ගිය කොල්ලෝ, ගාමන්ට් ගිය කෙල්ලෝ ගමට ආවම ඉංග්‍රීසි කෑලි දාන අපූරුව!”
නිහඬවම මේ දෝස්මුරය අසා සිටි මල්ලී ටික වෙලාවකින් දත් බුරුසුවට දත්බෙහෙත් ටිකක් දාගෙන විරිත්තා අම්මාට කිව්වේ,
“අම්මා, මම දත් ටික iron කරගෙන එන්නම්” කියාය.
ඒ ඔහු දත්ටික මැදගෙන (iron) එන්නම් කියා ඉංග්‍රීසි කෑල්ලක් දමා කියූ හැටිය.
නිශ්ශංක සේනාධිපති, මී හරක් සහ ජෝසෆ් ස්ටාලින්
ඒ ජෝසෆ් ස්ටාලින් සහ මේ ජෝසෆ් ස්ටාලින් ගැන ලිපියක් ලියා මෙතරම් ඉක්මනට නැවතත් මේ ජෝසෆ් ස්ටාලින් ගැන තවත් ලිපියක් ලිවීමට සිදුවේ යැයි නොසිතුවෙමි. නමුත් එසේ නොලියා බැරි තත්ත්වයක් නිර්මාණය වී ඇත.
ශ්‍රී ලංකා භූමිය තුළ අනෙකුත් වෘත්තිකයන්ට මෙන්ම ගුරු සහ විදුහල්පති වෘත්තිකයන්ට ද තම සාධාරණ ඉල්ලීම් ලබාගැනීම සඳහා වැඩ වර්ජනය කිරීම සඳහා ඇති ශුද්ධ වූ අයිතිය මම ඉඳුරාම පිළිගන්නා බව මින් පෙර ලිපියේ දී ද පැහැදිලිව සඳහන් කළෙමි. මේ ලිපිය ගුරු වැඩ වර්ජන සම්බන්ධයෙන් නොවේ.
පසුගිය බ්‍රහස්පතින්දා (Thursday, July 22, 2021) ගුරු සහ විදුහල්පති වෘත්තිකයන් කොළඹ කොටුවේ පැවැත්වූ විරෝධතාවකින් පසුව ජනාධිපති මන්දිරය කරා පාගමනින් ගියේ ජනාධිපතිවරයාට සංදේශයක් ඉදිරිපත් කොට ඔහු හා සාකච්ඡාවක් ලබා ගැනීම සඳහාය. එහි කිසිදු වරදක් නැත. ඇඬුවේ නැත්නම් කිරි එරෙන්නේ නැත. ප්‍රශ්නය ඇත්තේ එතැන නොවේ.
කඩුල්ල මුවා කිරීම
ගුරු සහ විදුහල්පති වෘත්තිකයන් ජනාධිපති මන්දිරයේ ගේට්ටුව අසල සිටින විට මතභේදයට ලක්වූ ව්‍යාපාරිකයකු වන නිශ්ශංක සේනාධිපති එතනට පැමිණීම අහම්බයක් යැයි සිතමි. ඒ ඔහු කලින් යොදාගත් කාරියකට මිස කුපිත වූ පිරිසකගෙන් (mob) ඉල්ලාගෙන කෑමට විය නොහැක. නමුත් එතැන සිටි ගුරු සහ විදුහල්පති වෘත්තීය සමිති නියෝජිතයන් සේ සැලකිය හැකි පිරිසක් ඔහුට අඩන්තේට්ටම් කළහ.
ඔහුට ජනාධිපති කාර්යාලයට ඇතුල් වීමට නොදී විරෝධතා පාඨ කියමින් ඔහු හොරෙක්, වංචා කරුවෙක්, දූෂිත‍යෙක් බව කෑගසා කියමින් ඔහු අපහසුතාවයට පත්වන ආකාරයේ නින්දිත හැසිරීමක් මේ ගුරු සහ විදුහල්පති වෘත්තිකයන් සේ සිතිය හැකි පිරිසෙන් සිදු වූ බව වීඩියෝ දර්ශන බැලීමේදී පැහැදිලි වේ.
නිශ්ශංක සේනාධිපති හොරෙක්ද, වංචා කරුවෙක්ද, අපරාධ කරුවෙක්ද, මත්ද්‍රව්‍ය ජාවාරම්කරුවෙක් ද, මිනීමරුවෙක් ද, ස්ත්‍රී දූෂකයෙක් ද, ළමා අපචාරකයෙක් ද යන්න තීරණය කිරීමට රටේ නීතිය හා සම්බන්ධ වෙනත් ආයතන ඇත. එවැනි ප්‍රශ්නයක් ඔහු සම්බන්ධයෙන් තිබේ නම් ඒ ප්‍රශ්න විසදාගත යුත්තේ එවැනි ආයතන හරහා ය. ඔහු ඉහත කී හෝ නොකී කිනම් හෝ අපරාධයකට සම්බන්ධ නම් ඒවාට විරුද්ධව ගතහැකි නීතිමය ක්‍රියාමාර්ග මේ රටේ පවතී. රටේ ඕනෑම පුරවැසියෙකුට තමන්ට, තම රටේ තවත් සහෝදර පුරවැසියෙකුට හෝ පුද්ගල කණ්ඩායමකට, ජන කොට්ඨාශයකට පමණක් නොව සතෙකුට පවා සිදුවන අසාධාරණයකට විරුද්ධව නීතිමය සාධාරණත්වය ඉල්ලා සිටීමට හැකියාව ඇත. නමුත් වෘත්තීය සමිති නායකයන්ට නොව අන් කිසිවකුට නීතිය අතට ගැනීමට ඉඩ නොතැබිය යුතුය.
නමුත් සිදුවූයේ සිදුනොවිය යුත්තකි. නිශ්ශංකට නින්දා අපහාස කොට, කෑගසා, හූ කියා ඔහුව අපහසුතාවයට පත් කළ බව වීඩියෝ දර්ශන වලින් පැහැදිලිවම දැකිය හැක. අසභ්‍ය වචනවලින්ද ඔහුට සංග්‍රහ කළ බවක් ඇසුනත් ඒවා එතරම් පැහැදිලි නැත. එපමණක් නොව ඔහුට පහර දුන් බව ද පැවසේ. (එහෙත් එවැන්නක් ප්‍රසිද්ධ වී ඇති වීඩියෝ දර්ශන වලින් නම් නොපෙනේ.) එමෙන්ම විරෝධතා කරුවෝ ඔහුගේ වාහනයේ රෝදයක හුළං ඇරීමට තැත් කළ බවද පැහැදිලිව දැකිය හැක. මේ කිසිවක් නො සිදු විය යුතුව තිබුණි.
සමහරවිට නිශ්ශංක වාහනයෙන් බැස සුහදව මේ ප්‍රශ්නය විසඳාගැනීමට උත්සාහයක් ගත්තේ විරෝධතාකරුවන් ශ්‍රී ලාංකික ගුරුවරුන් සහ විදුහල්පතිවරුන් බව නොදැන විය හැක. ඔහු සිතන්නට ඇත්තේ විරෝධතාකරුවන් ත්‍රීවීල් රියදුරුමහතුන්, මාළු වෙළඳපොළේ වෙළඳ මහතුන් හෝ මුඩුක්කුවල ජීවත්වන තරුණයන් කියා විය යුතුය. එහෙත් ඔහු සුහද සාකච්ඡාවක් සඳහා දොර විවෘත කළේ ශ්‍රී ලාංකික ගුරුවරුන් සහ විදුහල්පතිවරුන් ගොන්නක් මැද්දට බව දැන ගන්නා විට ඔහු ප්‍රමාද වැඩිය.
Mob (ජනෝගය – කලහකාරී පිරිස)
සාමාන්‍යයෙන් mob (කලහාකාරී පිරිස) එකක් යනු මෙවන් තත්ත්වයකි. බොහෝවිට රුසියානු විප්ලවය, ප්‍රංශ විප්ලවය සහ අනෙකුත් බොහෝ විප්ලවයන්, කැරලි, ජනතා නැගිටීම් ඇති වන්නේ මුලින් ඇතිවන මෙවන් කලහාකාරී පිරිස් තවදුරටත් වර්ධනය වීමෙන් හෝ එවැනි අවස්ථාවන් ශූර ලෙස ඩැහැගන්නා විප්ලවීය නායකයන් නිසාය. ව්ලැඩිමිර් ලෙනින් ද එවැන්නෙක් බව මම අසා ඇත. බොහෝ විප්ලව අවස්ථාවලදී, සිසු ගැටුම් වලදී, දේශපාලන පෙරළි වලදී, එසේත් නැත්නම් ගම් වල සිදුවන කුඩා මට්ටමේ ගැටුම් වල දී පවා සිදුවන්නේද බුද්ධියෙන්, තාර්කික ඥානයෙන් ක්‍රියා කරනු වෙනුවට මෙවන් කළහකාකාරී හැසිරීම් වලට ඕනෑම බුද්ධි මට්ටමක කෙනෙක් යොමුවීමයි. නමුත් එසේ කියා ඉහත සිද්ධියට සම්බන්ධ ගුරු සහ විදුහල්පති වෘත්තිකයන්ගේ අමන හැසිරීම් සාධාරණීකරණය කිරීමට නොහැක. මන්ද ඔවුන් (අවාසනාවකට මෙන්) මේ රටේ ජීවනාලිය බඳු යැයි කියන්නා වූ සිසු සිසුවියන්ට මග පෙන්වන නිසාය. මග පෙන්වන්නන් මෙසේ නම් ඒ මග යන්නන්ගෙන් (සිසු සිසුවියන්ගෙන්) අපි කුමක් බලාපොරොත්තු වන්නෙමුද?
කලහාකාරී හැසිරීමක දී සමහරවිට එයට මැදිවන්නකු මරා දැමීම දක්වාම එය වර්ධනය විය හැක. ඉහත සිද්ධියේදීද ආරක්ෂක අංශ අසරණ වූ බව හොඳින් පෙනිණ. යම් හෙයකින් එතැන මිනීමැරුමක් සිදු වූවා නම් සාක්ෂි හා සාක්ෂිකරුවන් සොයා ගැනීම හා නීතිය ඉදිරියේ දී මිනීමරුවන් වරදකරුවන් බව ඔප්පු කිරීම ඉතා අසීරුය. ඒ විශාල පිරිසක් ඉදිරියේ කෙනකු ඝාතනය කිරීමේ දී සාක්ෂි පරස්පර වීම නිසා ඝාතකයකුට ලැබෙන වාසියයි. CCTV කැමරා පද්ධති කොතෙකුත් තිබුණත් මේ දිනවල ඇති මුඛ ආවරණ නීතිය නිසා මිනීමරුවන්ට පහසුවෙන්ම ගැලවී යා හැක. අනෙක් අතට එතැනදී හෝ ඉදිරියේ පැවැත්වෙන යම් විරෝධීතාවයකදී හෝ කිසිවකු මිය ගියොත් දැන් තිබෙන ප්‍රශ්නය අමතක වී ගුරු සහ විදුහල්පති වෘත්තිකයන්ගේ සාධාරණ ප්‍රශ්න වලට සාධාරණ විසඳුමක් ලැබෙනවා වෙනුවට ඊළඟට සිදුවන්නේ ඔවුන් මිනීමරුවන් වී හිරේ යාම සහ ගුරු සහ විදුහල්පති වෘත්තිකයන්ගේ ප්‍රශ්න යටපත් වී යාම ය. රජයන් වලට අවශ්‍ය වන්නේ ද එයමය.
ජෝසෆ් මැදිහත් නොවුනානම් …
නිශ්ශංකට කලහකාරී පිරිසගෙන් ගැලවී යාමට නොහැකිව සිටියදී ජෝශප් ස්ටාලින් ජනාධිපති මන්දිරයේ සිට අහම්බෙන් හෝ එළියට පැමිණීමට ලැබීම කාගෙකාගේත් වාසනාවකි. එසේ නොවුණා නම් බොහෝවිට නිශ්ශංකට තුවාල සිදු කිරීම, ඔහුගේ වාහනයට අලාභහානි සිදු කිරීම, සමහරවිට ඔහුගේ ජීවිතයට හානියක් කිරීම පවා සිදුවිය හැකිව තිබුණි. නමුත් ජෝසෆ් ස්ටාලින් ඉතාමත් ඉවසිලිවන්තවව නිශ්ශංකට එතැනින් පිට වී යාමට ඉඩ සලසා දුනි. ඒ ජෝසෆ් ස්ටාලින්ය. ඔහුගේ ස්ථානෝචිත ප්‍රඥාවය. ඔහුගේ common senseය. මානව හිතවාදයය. බොහෝ ගුරු සහ විදුහල්පති වෘත්තිකයන්ට නැත්තේද මෙයයි. මම ජෝසෆ් ස්ටාලින් ට ගරු කරන්නේ මේ නිසාය.
නිශ්ශංක, මී හරක්, ගුරුවරු සහ විදුහල්පතිවරු
මම නිශ්ශංක වෙනුවෙන් පෙනී සිටින්නේ ඇයිදැයි ඔබ ප්‍රශ්න කරනු ඇත. එහෙත් සත්‍ය නම් මම ඔය මොකෙක් වෙනුවෙන්වත් පෙනී නොසිටීමයි. මම පෙනී සිටින්නේ මම දුටු වැරැද්ද පෙන්වා දීම වෙනුවෙනි. එය නිවැරදි කර නොගන්නා බවද මම හොඳින්ම දනිමි. එහෙත් මෙය උඩින් පල්ලෙන් කියවන ඔබ, නිශ්ශංක මට රුපියල් මිලියන ගණනක් ලබා දුන්නේ යැයි ප්‍රචාර යැවීමටද පුළුවන. එහෙත් මා දන්නා තරමින් නම් නිශ්ශංක ශූර ව්‍යාපාරිකයකු මිස මෝඩයකු නොවේ.
නිශ්ශංකගේ ව්‍යාපාර නීත්‍යානුකූලද, සදාචර සම්පන්නද යන්න කතාකිරීමට තරම් ප්‍රාමාණික දැනුමක් හෝ පැහැදිලි තොරතුරු මට නැත. බොහෝ ව්‍යාපාරිකයන් අනීතික මෙන්ම සදාචාර සම්පන්න නොවන ලෙස ව්‍යාපාරවල නියැලෙන බව සාමාන්‍ය පිළිගැනීමයි. එහෙත් මා ඉඳුරාම දන්නා දේ නම් මා වැන්නෙකුට මිලියන ගණනක් දීමට තරම් නිශ්ශංක මීහරකෙකු, (කඩුල්ල මුවාකළ) ගුරුවරයකු හෝ අඩුම තරමින් (කඩුල්ල මුවාකළ) විදුහල්පතිවරයකු හෝ නොවන බවය.
ප. ලි. මේ ලිපියේ මතවාදී වශයෙන් නොව, කරුණුවල යම් වැරද්දක් (factual errors) ඇත්නම් මා නිවැරදි කරන්න.
ඒ ජෝසෆ් ස්ටාලින් සහ මේ ජෝසෆ් ස්ටාලින්
ප්‍රසිද්ධ පුද්ගලයන්ගේ නම් තම පුතුන්ට දැමීම බොහෝ කලක සිට දෙමාව්පියන්ගේ සිරිතකි. ට්‍රෝජන් යුද්ධයේ වීරයා වූ ක්‍රිස්තු පූර්ව 300ටත් එහා සිටියා යයි සැලකෙන ඇකිලිස්ගේ නමින් ග්‍රීක දරුවන් තවමත් නම් කෙරේ. කලකට පෙර ක්‍රිකට් ලොව ලෝක පූජිත පිතිකරුවන් පවා අසරණ කළ වසීම් අක්‍රම් සහ වකාර් යුනිස් දෙදෙනාගේ නම් ශ්‍රී ලංකාවේ එකම පවුලේ නිවුන් මුස්ලිම් දරුවන් දෙදෙනෙකුට දමා තිබුණු බව මට මතකය. සනත් ජයසූරිය දිගට හරහට පොල් අඩි ගැසූ කාලයේදී ඉන්දියානු දරුවන් ජයසූරිය නමින් නම් කළ බව එකල අසන්නට ලැබිණි. මේ අයුරින්ම ජෝන් වෙයින්ගේ, රජිනිකාන්ත්ගේ, දිලිප් කුමාර්ගේ නම්ද දෙමව්පියන් තම පුතුන්ට දැමූහ.
සෝවියට් දේශයේ ජෝසෆ් ස්ටාලින් කොමියුනිස්ට්කාරයන්ට පවා තිත්ත වූ නායකයෙකි. එහෙත් ශ්‍රී ලංකාවේ ජෝසෆ් ස්ටාලින්ගේ පියා ඔහුගේ පුතාට ජෝසෆ් ස්ටාලින්ගේ නම දැම්මේය. ජෝසෆ්ගේ පියාද වෘත්තීය සමිති සටන් කරුවෙක් බව කියැවේ. මෙය පුදුමවීමට කරුණක් නොවේ. ඇඩොල්ෆ් හිට්ලර්ගේ නම පවා තම පුතුන්ට දැමූ ජර්මානු පියවරු සිටි බව කියැවේ.
මම දැන් කියන්නට යන්නේ ශ්‍රී ලංකා ගුරු සංගම් ක්ෂේත්‍රයේ රොක් තරුව (rock star) වන ශ්‍රී ලංකාවෙ ජෝසෆ් ස්ටාලින් ගැනය. ගුරු සංගම් හැටහුටහමාරක් තිබ්බත් ගුරු වෘත්තීය සමිති ව්‍යාපාරයේ වර්තමාන icon එක ජෝසෆ්ය. අනෙක් ගුරු වෘත්තීය සමිති නායකයන් හුදෙක් also-ransලා පමණය. වෘත්තීය සමිති නායකයෙක් ලෙස ජෝසෆ්ගේ කාර්යභාරය සම්බන්ධයෙන් මට වඩා කදිමට අජිත් පැරකුම් ජයසිංහ ලියා ඇත. කැමති නම් කියවන්න. (කාලකණ්ණි ගැන වැඩිදුර සාකච්ඡා)
සෝවියට් දේශයේ ඒකාධිපති ජෝසෆ් ස්ටාලින් අතිශයින්ම කෲර පාලකයෙකි. ශ්‍රී ලංකාවේ ගුරු සංගම් ක්‍රියාකාරී ජෝසෆ් ස්ටාලින් අතිශයින්ම මානව හිතවාදී කුරා කුහුඹුවෙකුට වත් අනතුරක් කිරීමට අකමැති අවිහිංසාවාදියෙකි. සෝවියට් දේශයේ ජෝසෆ් ස්ටාලින් දැඩි මර්දනකාරී පාලනයක් ගෙනගිය පාලකයෙකි. ශ්‍රී ලංකාවේ ගුරු සංගම් ක්‍රියාකාරී ජෝසෆ් ස්ටාලින් ඉතාමත් ප්‍රජාතන්ත්‍රවාදී ලෙස ගුරුවරුන් වෙනුවෙන් ගුරු සටන් මෙහෙයවන නායකයෙකි. සෝවියට් දේශයේ ඒකාධිපති ජෝසෆ් ස්ටාලින් තම පුද්ගලික වාසිය සඳහා සමාජවාදී ප්‍රතිපත්ති තුට්ටුවකට මායිම් නොකර පුද්ගලවාදී ප්‍රතිපත්ති ගෙනගිය නායකයෙකි. ශ්‍රී ලංකාවේ ගුරු සංගම් ක්‍රියාකාරී ජෝසෆ් ස්ටාලින් තුවක්කුවක් ඔළුවට එල්ල කළත් තම ප්‍රතිපත්ති පාවා නොදෙන නායකයෙකි. සෝවියට් දේශයේ ඒකාධිපති ජෝසෆ් ස්ටාලින් මහජන මුදල් කොල්ල කෑවා දැයි මම නොදනිමි. ශ්‍රී ලංකාවේ ගුරු සංගම් ක්‍රියාකාරී ජෝසෆ් ස්ටාලින් කිසිදු විටෙක මහජන මුදල් කොල්ල නොකන බව මම තදින්ම විශ්වාස කරමි.
ජෝසෆ් ස්ටාලින් මට හමුවූයේ අහම්බෙනි. මට මතක හැටියට ඒ මීට වසර විස්සකටත් පෙර මම ඉංග්‍රීසි ගුරුවරයකු ලෙස මුලින්ම ඉගැන්වූ පාසලේ මට යම්කිසි අසාධාරණයක් වුණ බව ඔහු අහම්බෙන් අනුරාධපුර කලාප අධ්‍යාපන කාර්‍යාලයේදී කාගෙන් හෝ දැනගත් විටදීය. එදා කලාප අධ්‍යාපන කාර්යාලයට මම ගියේ ගුරු වෘත්තිය ගැන හොඳටම කලකිරී මගේ ඉල්ලා අස්වීම කලාප අධ්‍යාපන අධ්‍යක්ෂවරයාට භාර දීමටය. ඒ වනවිට මම දැන සිටි එකම ජෝසෆ් ස්ටාලින් සෝවියට් දේශයේ ඒකාධිපති ජෝසෆ් ස්ටාලින් පමණි.
ප්‍රසන්න සිනහවකින් මුව සරසාගෙන සිටි මේ අරුම පුදුම නමක් ඇති මිත්‍රශීලී තරුණයා, ශ්‍රී ලංකාවේ ගුරු සංගම් ක්‍රියාකාරී ජෝසෆ් ස්ටාලින්, ඔහුව හඳුන්වා දී අවශ්‍ය නම් මගේ ප්‍රශ්නයට මැදිහත් වීමට හැකි යැයි පැවසූ නමුත් ඒ සඳහා ඔහු නියෝජනය කළ ලංකා ගුරු සංගමයට බැඳෙන ලෙස මගෙන් කප්පම් ඉල්ලුවේ නැත. මම ඔහුගේ මැදිහත්වීම කාරුණිකව ප්‍රතික්ෂේප කළේ වෘත්තීය සමිතිවලට අකමැති නිසාත්, කිසිදු ගුරු වර්ජනයකට එකදු දිනක් හෝ මම සහභාගි වී නොමැති නිසාත්ය. ඊට පසු මම කැමතිනම් රාවය පුවත්පතට හෝ BBC සිංහල සේවයට හෝ මගේ ප්‍රශ්නය ඉදිරිපත්පත් කිරීමට මග සලසා දීමට හැකි බව ඔහු පැවසුවේය. ඒත් මම එයත් ප්‍රතික්ෂේප කළේ මට අවශ්‍ය වුණේ මාධ්‍ය ඉදිරියේ වීරයෙක් වීමට වඩා ඉල්ලා අස්වීම බාරදී ගෙදර ගොස් කුඹුරු කෙටීම ඊට වඩා යහපත් බව හැඟුණ නිසාය. (ඒ වනවිට කිසිදු ජනමාධ්‍යක මා ගැන සදහනක් නොතිබූ නිසා ප්‍රසිද්ධියට කෑදර වූයේ නම් ජෝසෆ් ලබාදුන් මේ අවස්ථාවන් දෙකම දෑතින්ම බදාගැනීමට මට හැකියාව තිබිණි.)
ඉන් පසුව බොහෝ වරක් මට ජෝසෆ් හමුවිය. ඔහු වැඩ කළ මගේ ගමට ආසන්නයේ ඇති වන්නි හැලඹෑව විදුහලට ද ඉන්පසු ඔහු වැඩ කළ සඳසිරි දුනුවිල නම් සුන්දර කඳුකර ගම්මානයේ පාසලටද මම ඔහු සමඟ ගොස් ඇත. කොළඹ දී ද ඔහු හමුවී ඇත. ඔහුත් සමග ප්ලේන් ටී බී ඇත. දිනක් ගුරු සංගම් කාර්‍යාලය කිට්ටුව පෙට්ටි කඩයක් තුළදී එකම බත් මුල බෙදාගෙන කෑවාද මතකය. එක් රාත්‍රියකදී මහවිලච්චියේ ගුරු යුවලකගේ ගෙදරදී ෂොට් එකකුත් දමා ඇත.
නමුත් මම කිසිම දිනක කිසිදු ගුරු සංගමයකට බැඳී නැත. ගුරු සංගම් වලට විරුද්ධද නැත. ගුරුවරුන් අනෙකුත් වෘත්තිකයන් මෙන් තමන්ගේ අයිතිවාසිකම් දිනාගත්තාට මට ඇති රුදාවක්ද නැත.
මම ජෝසෆ් ගැන මෙසේ ලියන්නේ ජෝසෆ් මම පුද්ගලිකවම අඳුනන නිසා “මෑන් අපේ එකෙක්, අපි ඌව රකින්න ඕන” කියන බොළඳ මානසිකත්වයෙන් නොවේ. මගේ ගමේ වූ නිසා, මගේ පාසලේ නිසා, මගේ කල්ලියේ නිසා ඕනෑම පාදඩයෙක් රැකියයුතුයි කියන මතයේ සිටීමට මට ඇවැසි නැත. සමහරවිට මගේ ඊළඟ ලිපියකදී ජෝසෆ්ගේ සමහර ක්‍රියාකලාපයන් විවේචනය වියහැක. එවන් ලිපියක් ලියවුණත් ජෝසෆ් බඩ අල්ලාගෙන සිනාවෙනවා මිස ඔහු නිවැරදියැයි සිතන ඔහුගේ ක්‍රියාකලාපයන් කිසිවක් වෙනස් කරන්නේද නැත.
මම දෙවරක්ම ජෝසෆ් සමග අං පටලවාගෙන (lock horns) ඇත. ඕනෙමනම් ඉදිරියේදීත් එසේ කළහැක. එහෙත් අපේ මිත්‍රත්වය එයින් පලුදු නොවනු ඇත. ඔහුත් මාත් දෙදෙනාම පැටලෙනවානම් පැටලෙන්නේ තාර්කික සහ ප්‍රායෝගික කරුණු මූලික කොටගෙන මිස “අරූ මට කෙළියා. මාත් ඌට හොඳ කෙලවිල්ලක් කෙළවන්නම්” යන අරමුණින් නොවන නිසාය.
මම ගුරු සංගම් වලට සම්බන්ධ නොවීම සහ වර්ජනය නොකිරීම මගේ පුද්ගලික තීරණයකි. මම වඩාත් සතුටු වන්නේ මගේ සිසු දරු දැරියන් සමඟ හැකි වැඩිම කාලයක් ගත කිරීමෙනි. එය මා සතු අයිතියකි. ශ්‍රී ලංකාවේ සහ අනෙකුත් රටවල දරු දැරියන්ට උගන්වා ඇති මම දැන් වුණත් ශ්‍රී ලංකා පාසලක ඉගැන්වීම්ට කැමැත්තෙමි. එයට හේතුව මම තාමත් විශ්වාස කරන්නේ වැඩිම පිරිසකට ඉගැන්වීමට තිබෙන හොඳම ස්ථානය වන්නේ රජයේ පාසල බවය. විශේෂයෙන්ම අඩු පහසුකම් සහිත ඈත ගමක දරුවන්ට නැවතත් ගහක් යට ඉගැන්වීමට මම තවමත් සිහින දකිමි. නමුත් මේ වන විට එය කළ නොහැක්කකි. ඒ ගැන යම් කණගාටුවක් දැනුනත් මා රජයේ පාසල් දෙකක අවුරුදු හතරක් තුළ කළ රැකියාව සම්බන්ධයෙන් මට බොහෝ සතුටුවිය හැක.
මම දැන්නම් කොහොමත් වර්ජනය නොකරමි. මීට වසර විස්සකට පමණ පෙර මා රජයේ ගුරු වෘත්තියෙන් ඉවත්වූ නිසා මම ඔළුවෙන් හිටගෙන වර්ජනය කළත් කාටවත් දැනෙන්නේවත්, වැඩක් ඇත්තේවත් නැත.
නන්දගේ කොලම – 1 – පලස්තීන ප්‍රශ්නය
ඒ මා පාසල් ගුරුවරයකු ලෙස සේවය කරන කාලයයි. මා ප්‍රාථමික පංති අසලින් යාම හැකි හැමවිටම මග අරින්නේ ඔවුන්ගේ පංතිවල ගුරුවරියන් නැති වෙලාවල පොඩ්ඩන් පොඩ්ඩියන් ගෙන එන ප්‍රශ්න විසඳීම මට විශාල කාලයක් වැයවන නිසාත්, ඒ සම්බන්ධ එතරම් දැනුමක් මට නැති නිසාත් බැවිනි.මේ සඳහා කදිම විසඳුමක් මම සොයාගතිමි. එනම්, “සර්, මෙයා මට ගැහැව්වා,” “සර්, මෙයා මගේ මක්කෙ දෙන්නෙ නෑ” වැනි තොරතෝංචියක් නැති පැමිණිලි ගෙන එන විටදී ඔවුන්ගෙන් මම “පුතා, අයර්ලන්ත අර්බුදය විසඳන්නේ කොහොමද?” “දුව, ඇෆ්ඝන් අවුලේ ඇතුලාන්තය ගැන දන්නෙ මොනවාද” වැනි ජාත්‍යන්තර ප්‍රශ්න පොඩ්ඩන්ගෙන් ඇසීමයි. එවිට ඔවුන්ගේ ප්‍රශ්න ඔවුන්ටද අමතක වේ. කොහොමත් පොඩි ඈයින්ගේ ප්‍රශ්න විසඳීම ජාත්‍යන්තර අර්බුද විසඳීමට වඩා අපහසුය.
දිනක් හෝඩියේ පංතිය අසලින් යද්දී පුංචි දැරියක් දුවගෙන ඇවිත් කිව්වේ, “සර්, අරයා මට ලියන්න දෙන්නේ නෑ” කියාය. මම ඇයව නිශ්ශබ්ද කිරීමට ඇයගෙන් ඇසුවේ, “පැංචි, පලස්තීන ප්‍රශ්නය ගැන ඔයා හිතන්නෙ මොනවද?” කියාය. මෙලෝ දෙයක් නොතේරුන අසරණ දැරිය ඇස් ලොකු කරගෙන මා දෙස බලා සිටින විට මම ඇයට කිව්වේ, “ඔයා දන්නෙ නැත්තං ගෙදර ගියාම අම්මගෙන් අහගෙන ඇවිත් හෙට මට කියන්න.” කියායි.
මෙය මෙතනින් එහා නොයාවියැයි සිතුවත් පහුවදා උදෑසනින්ම දැරිය පැමිණ සිටියේ ඇගේ මවත් සමගය. මා සිතුවේ පොඩි එවුන්ගෙන් නොසන්ඩාල ප්‍රශ්න අහනවාට හොඳවයින් දෙකක් අදනම් අසාගත හැකිවනු ඇත කියාය. නමුත් සිනාමුසු මුහුණින් පැමිණි දැරියගේ මව මට පොලොස් ගෙඩියක්ද රැගෙනවිත් තිබිණි.
“දුව ඊයෙ ගෙදර ආව ගමන් සර් පොලොස්, පොලොස් කියලා මොනවාද ඇහුවා කියලා කිව්වා. මම හිතුවෙ සර්ලගෙ ගෙදර පොලොස් නැතුව ඇති කියලා. ඒකයි මේ පොලොස් ගෙඩියක් ගෙනාවේ.”
ඒ එතෙක් කිසිදු ලෝක බලවතෙකුට හෝ එක්සත් ජාතීන්ගේ මහලේකම්වරයකුට විසඳීමට නොහැකිවූ පලස්තීන ප්‍රශ්නය අර අවුරුදු පහක පුංචි දැරිය විසඳූ අයුරුයි.
Nanda Wanninayaka 